Σαν χθες ξεκινήσαμε, σαν αύριο θα τελειώσουμε, όπως φαίνεται. Ο καιρός κυλά απίστευτα γρήγορα. Η Άννα είναι ήδη στο τρίτο έτος της σχολής της, σε ένα γοητευτικό και απαιτητικό ταξίδι απόκτησης γνώσης, σε όλα τα επίπεδα.
Θυμάμαι τη μέρα που ταξιδεύαμε μαζί, για να την αφήσω στο νέο της σπίτι στα Ιωάννινα. Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009. Είχαμε πάρει το πρώτο πρωϊνό δρομολόγιο των ΚΤΕΛ από Αθήνα και ήταν νύχτα ακόμα έξω. Η Αννα κοιτούσε το φεγγάρι. Είχε πανσέληνο και φώτιζε τον τόπο. Τα φώτα στο λεωφορείο ήταν σβηστά, μόνο τα λαμπάκια ασφαλείας στο διάδρομο ήταν αναμμένα. Είχε γύρει στο κάθισμα και δεν μιλούσε. Μόνο το χέρι της ήταν ακουμπισμένο στο πόδι μου.
Από τη μέρα που βρήκαμε το νέο της σπίτι, κατάλαβε πως η ζωή της πήρε άλλη στροφή. Όλα τα γνωστά, οικεία πράγματα, άνθρωποι και συνήθειες δεν θα είναι μέρος της καθημερινής ζωής της πια. Το πακετάρισμα στο σπίτι ήταν απίστευτα αργό. Αντί να μαζεύει τα πράγματα για την καινούργια της ζωή, τακτοποιούσε όσα άφηνε πίσω. Τα βιβλία, τα παζλ, τα cds, τις συλλογές, τις φωτογραφίες της. Μισή ώρα πριν έρθει το ταξί να μας πάρει, πέταξε στην τσάντα της τα απαραίτητα. Ηταν δύσκολη η αλλαγή και για κείνη. Και οι δυό μας, κάναμε όσα έπρεπε, χωρίς να μιλάμε. Λες και οι λέξεις θα μπορούσαν να βάλουν εμπόδια σ’αυτή τη διαδρομή του χωρισμού.
Το χέρι της ήταν ακουμπισμένο στο πόδι μου. Η μόνη κίνηση, που έδειχνε πως καταλαβαίνει και νοιώθει περισσότερα απ΄όσα λέει. Η σιωπή ήταν η άμυνά της, για να αντέξει τον χωρισμό από το σπίτι. Ήταν σκοτεινά, κανείς δεν μας έβλεπε. Δεν τόλμησα να ακουμπήσω το χέρι της. Φοβήθηκα μην σπάσω την εύθραυστη απόφασή της να είναι δυνατή και ανεξάρτητη πια. Ένοιωθα μόνο τη ζέστη της και την παλάμη της να με κρατά, σαν κάτι γνωστό μπροστά στο άγνωστο που την περιμένει.
Έκλεισα τα μάτια και κράτησα τα δάκρυά μου. Αυτή την παλάμη κρατούσα στα χέρια μου, από τότε που ήταν μια σταλίτσα. Για να μην φοβάται το σκοτάδι, τους ανθρώπους, τους κακούς λύκους. Για να περνάμε το δρόμο, για να μάθουμε να κολυμπάμε, για να πηγαίνουμε κάθε πρωϊ σχολείο. Κοίταζα την φωτεινή ταμπέλα του προορισμού μας, με βουρκωμένα μάτια. ΙΩΑΝΝΙΝΑ. Μέσα στα γράμματα πήρε μορφή το όνομά της. ΑΝΝΑ. Την ένιωσα να μαζεύει το χέρι της. Είχε ξημερώσει η μέρα. Μας έβλεπαν. Ήθελε να είναι δυνατή και ανεξάρτητη σ’αυτόν τον χωρισμό.
Κάναμε όλο το ταξίδι μιλώντας για τα πρακτικά θέματα. Νοικοκυρέψαμε, οργανώσαμε, κοιμηθήκαμε. Την επόμενη μέρα ξεκινούσε η σχολή. Πήραμε το τοπικό λεωφορείο και κατεβήκαμε στο Πανεπιστήμιο. Η Αννα με την τσάντα της κι εγώ με τη βαλίτσα. Θα έπαιρνα το λεωφορείο επιστροφής στην Αθήνα, πριν κλείσω καν 24 ώρες στα Ιωάννινα. Δεν είχα χάσει ούτε ένα αγιασμό από τα σχολικά χρόνια των παιδιών μου. Ήταν ιερή ώρα για μένα. Καμάρωνα τα παιδάκια που μεγάλωναν και σκεφτόμουν τη δουλειά που είχαμε να κάνουμε μέσα στο χρόνο που ερχόταν. Χαιρόμουν τη ζωντάνια των παιδιών, που παρέμενε ίδια, από την πρώτη Δημοτικού μέχρι την τρίτη Λυκείου. Χαιρόμουν το καινούργιο ξεκίνημα.
Σ’αυτό το ξεκίνημα, η Άννα με χαιρέτησε βιαστικά και ενώθηκε με τους άλλους φοιτητές. Ο χωρισμός ήταν κοφτός και γρήγορος, χωρίς αγκαλιά. Μας έβλεπαν. Έπρεπε να μείνει συγκροτημένη. Έμεινα με τη βαλίτσα στο χέρι, να την κοιτάζω να φεύγει. Προσπάθησα να φωτογραφίσω στο μυαλό μου ό,τι θα έβλεπε το παιδί μου κάθε μέρα. Αναζήτησα το δρόμο για τη στάση του λεωφορείου και γύρισα σπίτι, μόνη.
Έδωσα όλες τις ευχές μου στην πόλη που κρατά ανάμεσα στα γράμματά της το πολύτιμό μου. Να ζήσει όμορφη ζωή εκεί. Να είναι ασφαλής. Να είναι ζεστά. Να είναι χαρούμενη. Τα Ιωάννινα είναι η πόλη της Άννας μου, τώρα πια.
Μιλάω γι’αυτή τη στιγμή, δύο χρόνια μετά. Αφού κύλησε το νερό στο αυλάκι. Αντιμετωπίσθηκαν φαντάσματα, θέματα, συναισθήματα. Μιλήσαμε, λύσαμε, κατανοήσαμε. Στις χριστουγεννιάτικες διακοπές, καλωσόρισα την ενήλικη κόρη μου, όχι γιατί έχει κλείσει πια τα 18, αλλά γιατί απέκτησε την ηρεμία της γυναίκας που ξέρει πως ακολουθεί το δρόμο της. Γιατί κατανοεί και χειρίζεται με επιτυχία τις προκλήσεις της ζωής της. Γιατί είναι χαρούμενη, δραστήρια και ζωηρή. Όπως τα παιδιά στο σχολείο. Τελικά η ζωντάνια στα παιδιά είναι σημάδι ασφάλειας. Ή την παίρνουν από τους γονείς τους ή την δημιουργούν για τον εαυτό τους.
Σήμερα έστειλα, για τρίτη φορά, κούτα με τρόφιμα, στα Γιάννενα. Έχουμε φτάσει στην εξεταστική του 5ου εξαμήνου. Στο 4ο εξάμηνο, η Άννα ζήτησε να πάω εγώ, γιατί “κρατάω” περισσότερο από τα φαγητά. Πήγα, φυσικά.
Ευχαριστώ κάθε φορά, την εταιρεία Student’s Transport Services που ταξιδεύει το βασικό οδικό άξονα των φοιτητουπόλεων, μαζεύει και μοιράζει τρόφιμα, από την Αθήνα μέχρι την Αλεξανδρούπολη. Παίρνουν τη βαριά κούτα μου, μεσημέρι Σαββάτου από την Αθήνα και Κυριακή στις 9πμ, την παραδίνουν στο σπίτι της Αννας, στην πάνω πόρτα, όχι στην εξώπορτα. “Το φορτηγό του Αη Βασίλη” θα έπρεπε να λέγεται. Κάθε 15μέρες στέλνει δώρα στα παιδιά από τον Αη Βασίλη του καθενός. Τους γονείς τους.
Αυτή τη φορά, η κούτα ήταν καλύτερη από τις προηγούμενες γιατί είχε πολλά έτοιμα φαγητά και μικρά δωράκια, εκπλήξεις.
Κύρια φαγητά
- Μοσχαράκι ψητό κατσαρόλας, σε αλουμινένια ταψάκια Νο 162 (1 κιλό κρέας, 2 ταψάκια)
- Γίγαντες φασόλια, σε αλουμινένια ταψάκια Νο 162 (500γρ φασόλια, 2 ταψάκια)
- Κοτόπουλο με σέλινο, σε αλουμινένιο ταψάκι Νο 204 (5 στήθη φιλέτα, 1 ταψάκι)
- Τσίλι κον κάρνε, σε γυάλινα βάζα των 750μλ (500γρ κιμάς, 2 βάζα)
- Φασολάκια ραπτικής, σε αλουμινένια ταψάκια Νο 162 (1κιλό καταψυγμένα φασόλια, 2 ταψάκια)
- Σούπα κόκκινης κολοκύθας, σε γυάλινα μπουκάλια του λίτρου (1 μέτρια κολοκύθα, 2 μπουκάλια)
- Πολίτικη σαλάτα, σε ταπεράκια (4)
- Καρότα με λεμόνι και κίμινο, σε τάπερ (1)
Γλυκά
- Torta al cacao, ψημένη σε αλουμινένιο ταψάκι Νο 204 (1 δόση με 60ml βούτυρο και 190ml λάδι, 1 ταψάκι)
- Μπισκότα βρώμης, με ταχίνι και μέλι, σε τάπερ (1 δόση έβγαλε 24 μπισκότα)
- Μπουγάτσα χωρίς γέμιση, σε αλουμινένια ταψάκια Νο 204 (1 δόση, έστρωσα το φύλλο σε δύο ταψάκια και μοίρασα το γάλα)
Delicatessen
- Σιρόπι πιπερόριζας, αναψυκτικό αραιωμένο με σόδα ή προσθήκη στο ζεστό τσάι (1 μπουκάλι 700μλ)
- Σκόνη φλούδας πορτοκαλιού και μανταρινιού, για τα μαγειρέματα, τα γλυκά ή τα τσαγάκια της
- Ενα πακετάκι καπνιστού σολομού, που δεν προλάβαμε να φάμε τα Χριστούγεννα παρέα με τα συνοδευτικά (κρακεράκια, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνιθο, φρέσκα λεμόνια)
- Μπαλάκια τυριού από στραγγισμένο γιαούρτι, αρωματισμένα με καυτερή πιπεριά, ξύσμα μοσχολέμονου και περιχυμένα από αγουρέλαιο (τέλεια!)
- Κομπόστα αχλάδι σπιτική, για τις ώρες που θέλει φρούτο και γλυκό
- Μικρές καυτερές πιπεριές, φρέσκια πιπερόριζα, αβοκάντο, σπιτικά λεμόνια, καυτερή πάπρικα, κανέλα, για την υγεία της
- Καραμελλωμένη πιπερόριζα, κακάο, σοκολάτες 70%, για το χαμόγελό της
Ξεκίνησα να μαγειρεύω το μεσημέρι της Παρασκευής (12.30μμ) και τελείωσα ξημερώματα Σαββάτου (6.30πμ). 18 ώρες non stop, με 5 επίσημες φωτογραφίσεις νέων συνταγών, ένα σωρό ανεπίσημες (χρηστικές, όπως τις λέω) και όλο το πλύσιμο της κουζίνας. Μαγείρεψα με μεγάλη χαρά, χωρίς να καταλάβω καν το χρόνο που κυλούσε. Μόνο τη χαρά της Άννας σκεφτόμουν και έβαλα στο πλάνο και το σιρόπι πιπερόριζας για να φτιάχνει το δικό της ginger ale 🙂
Κάθε μητέρα που φροντίζει παιδιά που σπουδάζουν, καταλαβαίνει πως το φαγητό που στέλνει είναι μια αγκαλιά στο παιδί της, μια επιβεβαίωση πως κάποιος νοιάζεται γι’αυτό, πως κάποιος επιβραβεύει την προσπάθειά του σε ό,τι επιχειρεί να πετύχει.
Εύχομαι στο Αννάκι μου, που είναι μακριά, στον Άγγελό μου, που τρώει όλα τα φαγητά μου και σε όλα τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, να διαβάζουν συνειδητά, να απολαμβάνουν τις νέες γνώσεις και να πετυχαίνουν ό,τι προσπαθούν.
Ένα ταξίδι είναι η ζωή. Να το χαρούν! Εμείς, οι γονείς τους, είμαστε δίπλα τους.
Μέσα από αυτά τα άρθρα, θα καταλάβετε τι ταξίδι έχω κάνει κι εγώ.
- Καλωσορίζοντας τα νέα ξεκινήματα – κάθε τέλος είναι μια αρχή, 11.09.2009
- Οι Κυριακές των αποχωρισμών – η προσμονή της νέας συνάντησης, 19.10.2009
- My Summer Wine – strawberries, cherries and my Angel’s kiss to me, 25.08.2010
- Περπατώντας στην πόλη της Άννας – τα Ιωάννινα, 03.11.2010
- Αποστολή τροφίμων στα Ιωάννινα – αρχίζει η εξεταστική περίοδος, 16.01.2011
- Χριστούγεννα 2011 – οι πιο τρυφερές διακοπές μας, 13.01.2012