Ήρθε στα χέρια μου ένα όμορφο δώρο. Ενα ξύλινο κουτί με δύο νέα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα Άλτις. Το ένα με εντυπωσίασε με την ετικέτα του. Εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο Άλτις με γεωγραφική ένδειξη προέλευσης : Χανιά Κρήτης.
Μέχρι σήμερα, ήξερα – από τη γευσιγνωσία ελαιολάδου – πως η Άλτις επιλέγει σοδειές από όλη την Ελλάδα και φτιάχνει το γευστικό προφίλ των προϊόντων της : αγουρέλαιο, παραδοσιακό, απαλό και κλασσικό.
Κανένας τύπος λαδιού δεν είναι ίδιος από χρονιά σε χρονιά, όπως η κάθε σοδειά ειναι διαφορετική. Ομως κάθε χρονιά διατηρούν το ίδιο γευστικό προφίλ : το Αγουρέλαιο θα έχει έντονο το πικρό χαρακτηριστικό, το Παραδοσιακό θα έχει εντονότερο το φρουτώδες, το Απαλό θα είναι το πιο γλυκό και αρωματικό και το Κλασσικό το πιο ήπιο σε χαρακτήρα λάδι.
Το δεύτερο μπουκάλι έλεγε Εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο Παραδοσιακό. Πήρα δύο ποτηράκια του κρασιού, σερβίρισα λίγο από το κάθε ελαιόλαδο και έκανα τη γευστική δοκιμή, όπως είχα μάθει. Ποτέ με ψωμί, μόνα τους και η γεύση ξεκινά από τη μυρωδιά!
Αν θέλετε να μάθετε πως να γεύεστε ένα ελαιόλαδο και να μάθετε να αναγνωρίζετε τα θετικά και αρνητικά χαρακτηριστικά του, διαβάστε τους ειδικούς στην σελίδα γευσιγνωσίας Αλτις.
Και μην παραλείψετε να διαβάσετε τη σελίδα Ελαιόλαδο και Ομορφιά! Θεωρώ το ελαιόλαδο, ιδιαίτερα το εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο, την πιο θρεπτική μάσκα προσώπου και σώματος, .
Μου άρεσε πολύ το χανιώτικο ελαιόλαδο. Mε σοδειές από τη Κίσσαμο, τις Βουκολιές και το Σκινέ. Εφερα γρήγορα το προζυμένιο ψωμί από το Κιάτο Κορινθίας και φρέσκα μαρουλάκια από τον κήπο και μελέτησα ακόμα περισσότερο τους γευστικούς συνδυασμούς!
Όταν έχετε κόσμο στο σπίτι, μην ψάχνετε να κάνετε ντιπ. Βάλτε τα λαχανικά σε μια πιατέλα και στη μέση ένα εξαιρετικά παρθένο ελαιόλαδο σε μπολάκι. Βάλτε δίπλα ωραίο ψωμί και ελιές. Και ρίγανη. Και λεμόνι. Τέλος!
Βρήκα κι αυτό να μοιραστώ μαζί σας, από τη σελίδα του Υπουργείου Πολιτισμού:
Η Άλτις ήταν το ιερό άλσος της αρχαίας Ολυμπίας, κατάφυτο με αγριελιές, πεύκα, πλατάνια, λεύκες και δρυς. Άρχισε να διαμορφώνεται γύρω στο 10ο-9ο αι. π.Χ., όταν καθιερώθηκε η λατρεία του Δία και η Ολυμπία από τόπος κατοίκησης έγινε τόπος λατρείας. Και τόπος διεξαγωγής των ιερών Ολυμπιακών Αγώνων.