Η πρώτη κλήρωση δώρου, η οποία έγινε ζωντανά μέσω livestream στο Greek food blogs, αφορούσε την παρακολούθηση μιας φωτογράφισης φαγητού στο studio του φωτογράφου Παναγιώτη Μπελτζινίτη.
Το σύμπαν ήταν καλό μαζί μου -γιατί την ημέρα του Camp, με τόσο πηγαινέλα, ζήτημα ήταν αν άκουσα τίποτα από τις συμβουλές φωτογράφισης- και με κλήρωσε πρώτη. Όμως, σαν διοργανώτρια έχω τα τυχερά μου – ένα από τα οποία ήταν να συνοδέψω το νικητή, επομένως παραχώρησα μεγαλόψυχα τη θέση μου στο επόμενο τυχερό blog. Έτσι βρεθήκαμε με τη Μαρία Μπέλλου, από τις Συνταγές της καρδιάς, παρέα στο Studio του Παναγιώτη.
Εκείνη την ημέρα, είχε προγραμματισμένη φωτογράφιση ο chef Αλέξανδρος Παπανδρέου, ομιλητής στο Camp για food styling και plating. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να δω και τον Παναγιώτη και τον Αλέξανδρο να εφαρμόζουν στην πράξη όσα μας δίδαξαν. Και έτσι έγινε.
Το studio του Παναγιώτη, διαμορφωμένο σε σχήμα Γ, έχει 3 σημεία δράσης. Το χώρο της κουζίνας και το χώρο της φωτογράφισης στις δύο άκρες και το χώρο του υπολογιστή, στη μέση. Ο κάθε χώρος έχει το κεντρικό σημείο δράσης και περιβάλλεται από τα βοηθητικά του.
Πριν έρθει ο Αλέξανδρος για να γίνει η φωτογράφιση 7 προγραμματισμένων πιάτων, είχε έρθει ο Πάνος, chef και βοηθός του, για να προετοιμάσει -μέχρι ένα στάδιο- τα υλικά και να κάνει το τελικό μαγείρεμα και στήσιμο πιάτου ο Αλέξανδρος, μόλις έρθει. Ο χρόνος σε ένα studio είναι κρίσιμος παράγοντας, γιατί μετά ακολουθούν και άλλες προγραμματισμένες φωτογραφίσεις. Το μαγείρεμα και το στήσιμο του πιάτου γίνεται στο χώρο της κουζίνας.
Ο Αλέξανδρος έκανε ακριβώς ότι έκανε στο Camp. Δούλευε σκυμμένος έτσι ώστε τα μάτια του να είναι σχεδόν στο ύψος του πιάτου. Κουνούσε το κάθε υλικό, ώστε να αποκτήσει το πιάτο την εικόνα που αναζητούσε.
Τον παρακολούθησα στο στήσιμο ενός πιάτου με ζυμαρικά “λειριά” και μύδια. Εντυπωσιάστηκα γιατί, με την κάθε του κίνηση, γέμιζε τα κενά και δημιουργούσε ύψος στο πιάτο, πρόβαλλε το “ανάγλυφο” του πιάτου αξιοποιώντας το ανάγλυφο σχήμα του ζυμαρικού και προσανατόλιζε έτσι τα κελύφη των μυδιών, ωστε να τονίζει το ασημί εσωτερικό τους με την πορτοκαλί ψίχα τους.
Αν δεν αντέχει η μέση το σκύψιμο, γονατίστε! Απ’ότι φαίνεται είναι συνηθισμένη πρακτική, όταν ο πρωταγωνιστής είναι το φαγητό και όλα πρέπει να κατεβούν στο ύψος του τραπεζιού που είναι ακουμπισμένο. Ο Παναγιώτης είχε περάσει πολλές ώρες στα γόνατα μέχρι που απέκτησε ένα πολύτιμο και αναπαυτικό καουτσουκένιο μαξιλαράκι ειδικό για γονάτισμα.
Ο Αλέξανδρος, επίσης, ακολούθησε και τον άλλο βασικό κανόνα στησίματος του φαγητού στο πιάτο. Όταν χρησιμοποίησε επίπεδο πιάτο για τα λαζάνια με τόνο και τοματίνια, έστησε το φαγητό όχι στη μέση του πιάτου αλλά στο πρώτο μισό μέρος του πιάτου, αυτό που θα σταθεί κοντά στον φακό.
Θυμάστε που μας είπε ο Παναγιώτης πως αν στήσουμε το φαγητό στη μέση, θα είναι άδειο το μπροστινό μέρος του πιάτου στη φωτογραφία;
Από την κουζίνα, το πιάτο πάει αμέσως στο χώρο της φωτογράφισης. Εκεί είναι σταθερά διαμορφωμένο ένα μεγάλο τραπέζι με λευκό σηκωμένο φόντο- σαν στητό πανί έμοιαζε, αλλά δεν είδα τι υλικό ήταν- ώστε όταν ο φακός είναι στο ύψος του πιάτου να μην υπάρχουν αντικείμενα στο φόντο που να μπλέκονται στο θέμα της φωτογράφισης. Η μηχανή είναι στηριγμένη πάνω σε ολόκληρο γερανό, όχι σε απλό τρίποδο, για να μπορεί να πάρει τις πιο ιδιαίτερες γωνίες λήψης. Ο χώρος δεν έχει ίχνος φυσικού φωτός και περιβάλλεται από τα απαραίτητα φώτα, για να γίνονται φωτογραφίσεις οποιαδήποτε ώρα του 24ωρου. Το soft box είναι στη θέση του, όχι στη χειροποίητη μορφή που μας έμαθε να κατασκευάσουμε ο Παναγιώτης αλλά στην επαγγελματική του και σε διαφορετικά μεγέθη.
Αυτό που με έκανε να γελάσω ήταν τα αυτοστήρικτα καθρεφτάκια, χειροποίητης κατασκευής δικής του, τα οποία αντανακλούσαν το φως στα σημεία που ήθελε να φωτίσει τοπικά. Αυτό το κάνω κι εγώ με το Γιώργο, στις φωτογραφίσεις του TasteFULL, χρησιμοποιώντας ένα καθρεπτάκι από το compact makeup που στήνεται σε όποια γωνία θέλω και ένα καθρεπτάκι για κεριά που είναι μακρόστενο και φωτίζει σε μήκος το θέμα μου.
Όλα είχαν προσυμφωνηθεί. Ποιά θα είναι η γωνία λήψης, ποιό το καδράρισμα. Οι φωτογραφίες προορίζονται για ένα βιβλίο του Αλέξανδρου, μέρος μιας σειράς, που πρέπει να έχει κοινή ταυτότητα παρουσίασης.
Ο Αλέξανδρος το έχει επισημάνει αυτό και για τα food blogs: θα πρέπει να ακολουθούμε σταθερό στήσιμο φωτογράφισης ώστε να δημιουργούμε αναγνωρίσιμο ύφος για το blog μας και αυτό το ύφος θα εξελίσσεται κάθε χρόνο.
Οι τελευταίες λεπτομέρειες του styling γίνονται στο τραπέζι της φωτογράφισης. Λίγη ακόμα σάλτσα από το ειδικό μπουκαλάκι, το pipette, για να είναι απόλυτα ελεγχόμενη η ποσότητα που θα πέσει. Ένα κλαδάκι μαϊντανού στην κορυφή για να “γράψει” στο φόντο. Ένα τσαμπί τοματάκια ή καυτερές πιπεριές στο φόντο, για να ξεχωρίσει τη λευκή πάστα από το λευκό φόντο. Τα μάτια τους αναζητούν τη λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά.
Όταν όλα είναι στη σωστή θέση, η λήψη χρειάζεται μόνο το πάτημα ενός κουμπιού. Άντε, μερικά πατήματα και η κάρτα μνήμης της μηχανής πηγαίνει αμέσως στον υπολογιστή, για να δουν σε μεγέθυνση το αποτέλεσμα των λήψεων, πριν χαλάσει το φωτογραφικό μοντέλο. Με τόση φροντίδα των προηγούμενων βημάτων, οι πιθανότητες να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα είναι κοντά στο 100%. Νομίζω πως απόλυτα ικανοποιημένος δεν μένει κανένας επαγγελματίας που θέλει συνεχώς να βελτιώνει τον εαυτό του.
Η Μαίρη, η αδελφή του Παναγιώτη, είναι γραφίστρια και έχει την ευθύνη για το στήσιμο πολλών βιβλίων διασήμων ελλήνων chefs. Είναι ο άνθρωπος που διαχειρίζεται το χώρο του υπολογιστή και φροντίζει να αριθμεί, να καταχωρεί, να επεξεργάζεται και να έχει έλεγχο στο υλικό που δημιουργείται μέσα στο studio. Το τελικό οκ δίνεται σε κείνη ή διαφορετικά προγραμματίζεται εκ νέου φωτογράφιση.
Όσο κι αν προσπαθήσαμε να είμαστε “αθόρυβοι” στη διάρκεια της φωτογράφισης, ιδιαίτερα γιατί ο Αλέξανδρος -έχοντας κάνει ένα διαφημιστικό σποτ την προηγούμενη μέρα, είχε πάει για ύπνο στις 5.30πμ- έκανε προσπάθεια να είναι συγκεντρωμένος και να πετύχει το αποτέλεσμα που ήθελε, νομίζω πως αποσυντονίσαμε τους οικοδεσπότες μας. Τελικά, η ενέργεια των ατόμων γύρω σου όσο αθόρυβα κι αν προσπαθούν να είναι, επηρρεάζει το δημιουργό. Όταν έγινε η κλήρωση είχα σκεφτεί “γιατί να μην πάμε και τα 4 blogs που κληρώθηκαν;” μετά την εμπειρία αυτή, χάρηκα που δεν βάλαμε τους ανθρώπους σε τέτοια περιπέτεια.
Ο Παναγιώτης και ο Αλέξανδρος μας διαβεβαίωσαν πως όλα πήγαν ως συνήθως. Με τη Μαρία Μπέλλου είχαμε το χρόνο να τα πούμε ήρεμα για τις δουλειές μας, τις ζωές μας και να γνωριστούμε καλύτερα. Με τη Μαίρη μπορέσαμε να συζητήσουμε για τις εσωτερικές διαδικασίες ενός βιβλίου, τα μαγειρέματα, την προετοιμασία των φαγητών για φωτογράφιση.
Ο Παναγιώτης χάρισε και στους τρεις μας από ένα πίνακα-φωτογραφία φαγητού του, με αφιέρωση.
Ελπίζω να μπορώ να έχω μεταφέρει σε όλους τους φίλους food bloggers, που θα ήθελαν να είναι παρόντες σ’αυτή τη φωτογράφιση, ό,τι αποκόμισα παρακολουθώντας δύο επαγγελματίες να εφαρμόζουν τις γνώσεις τους.