Μάθετε τα παιδιά να αγαπούν το φαγητό

Δεν γράφω αυτό το άρθρο σαν διατροφολόγος.

Το γράφω σαν μαμά που έχει μεγαλώσει δυό παιδιά, με καλές συνήθειες στο φαγητό. Θέλω να δώσω τη δική μου οπτική στις μαμάδες που τώρα μεγαλώνουν και μαθαίνουν τα παιδιά τους να αγαπούν και να εκτιμούν το φαγητό.

Αυτή ήταν η πρώτη βασική μου θεώρηση. Το φαγητό δεν ήταν ποτέ πρόβλημα στο σπίτι μας, αλλά πηγή χαράς. Τα παιδιά ερχόντουσαν πρόθυμα στο τραπέζι και δοκίμαζαν ό,τι και να μαγείρευα. Ποτέ δεν ήταν υπέρβαρα και η μέρα τους μοιραζόταν στις δραστηριότητές τους. Μ’ αυτές τις δραστηριότητες μάθαιναν, ωρίμαζαν, προχωρούσαν, μεγάλωναν, μέρα με τη μέρα.

Αυτές οι δραστηριότητες ήταν ο σκοπός. Το φαγητό ήταν το μέσο για να είναι δραστήρια, ικανοποιημένα, ήρεμα.

Τα παιδιά έτρωγαν σε σταθερές ώρες, χωρίς ενδιάμεσα μασουλήματα. Έτσι έφταναν πάντα πεινασμένα στο επόμενο γεύμα. Μέχρι μια ηλικία, όλα τα γεύματα σερβίρονταν στο τραπέζι, ακόμα και το βραδυνό γάλα.

Όταν μπήκαν στην εφηβεία, τα μεσημέρια έτρωγαν, μερικές φορές, στην τηλεόραση και αυτό ήταν σημάδι απομόνωσης. Σ’αυτήν την ηλικία, τα πράγματα φεύγουν από τα χέρια μας και ό,τι έχουμε μάθει στα παιδιά περνά “δια πυρός και σιδήρου”, γιατί αξιολογούν και κριτικάρουν με βάση όσα κάνουν οι φίλοι τους. Μην ανησυχείτε, περνάει σύντομα αυτό το στάδιο. Ό,τι αποδεχτούν, από τα δικά μας μαθήματα, θα μείνει στην συμπεριφορά τους. Ό,τι δεν αποδέχονται, θα το αλλάξουν. Η ζωή είναι δική τους και οι επιλογές τους επίσης.

Αυτό ήταν το δεύτερο σημείο προσοχής για μένα και πιστεύω πως είναι μεγάλο μάθημα για τα μικρά παιδιά. Μαθαίνουν να πειθαρχούν, να περιμένουν, να ζητούν ευγενικά, να συμπεριφέρονται σωστά, να μιμούνται τους μεγάλους, να προσπαθούν να συζητήσουν.

Το στρωμένο τραπέζι είναι σημάδι πως κάποιος τα περιμένει να επιστρέψουν στο σπίτι. Κάποιος θα τα αγκαλιάσει, θα τα φροντίσει, θα τα ακούσει. Για μένα, η ώρα της επιστροφής των παιδιών στο σπίτι ήταν ιερή και, με όποιο τίμημα, κατάφερα να ήμουν εγώ αυτή που τα αγκάλιαζε τα τελευταία 10 χρόνια.

Σκεφτείτε λίγο, τι αντιμετωπίζει κάθε παιδάκι στο σχολείο του, κάθε μέρα. Ανταγωνισμούς, πειράγματα, μαλώματα, ενθουσιασμούς, στεναχώριες, κλάμματα, το ό,τι δεν είναι αρκετά καλός με τους φίλους ή τα μαθήματα. Σε ποιόν θα τα πει όλα αυτά; Σε όποιον το περιμένει σπίτι, εκείνη την ώρα που είναι όλα φρέσκα στο μυαλουδάκι του. Όπως φροντίζει μια μαμά το σώμα του με ένα πιάτο φαγητό, έτσι πρέπει να φροντίσει και τη ψυχή του, που θέλει να ταξινομήσει εκείνη την ώρα, ό,τι έγινε στο σχολείο.

Τα δικά μου παιδιά, σαν χείμαρρος, άφηναν να βγουν όλα τα γεγονότα της ημέρας τους. Μιλούσαν όσο καθόμαστε στο τραπέζι. Εγώ μόνο άκουγα και παρακινούσα με σχόλια, να μάθω όλη την ιστορία. Η νουθεσία γινόταν μετά, με το κάθε παιδί ξεχωριστά, στο δωμάτιό του. Έτσι, όλα τα προβλήματα φανερωνόντουσαν και λυνόντουσαν άμεσα. Κάθε μέρα δεν κουβαλούσαν το φορτίο της προηγούμενης.

Οι ψυχές ανοίγουν όταν κάποιος νοιάζεται. Το στρωμένο τραπέζι ήταν το μέσο για να ανοίξω τις ψυχές των παιδιών μου. Να δείξω πως είμαι εδώ, τα περιμένω, τα αγαπάω, τα ακούω, τα νοιάζομαι.

Αυτό ήταν το τρίτο βασικό σημείο για μένα. Αυτή η εκπαίδευση ξεκινά πολύ νωρίς και είναι απόλυτα σημαντική για να γίνει δεκτικό το παιδί σε όλα τα νέα γευστικά ερεθίσματα. Θυμάμαι την κόρη μου, μηνών στο relax, πάνω στο τραπέζι της κουζίνας κι εγώ δίπλα να ετοιμάζω τη σούπα λαχανικών για το γεύμα της. Της έδειχνα ένα-ένα τα λαχανικά, πριν τα ψιλοκόψω, λέγοντας καθαρά το όνομά τους, αφήνοντας να τα κρατήσει στα χέρια της, να νοιώσει την υφή και το σχήμα.

Ήταν ένα παιγνίδι που είχε συνέχεια. Την έπαιρνα στο μάρσιπο και πηγαίναμε μαζί λαϊκή. Της έδειχνα τα πάντα και της μίλαγα γι’αυτά. Μετά ήρθε το παιχνίδι με τις λέξεις “μέλι, μελιτζάνα”, “κερασάκια για τ’αυτάκια”, “καροτάκια, κουνελάκια”, “αυγά για μωρά”. Όταν έγινε 7 μηνών, τότε που αναπτύσσεται το ένστικτο του δαγκώματος – σημαντικό στάδιο για να περάσουν από τα πολτοποιημένα φαγητά σε κανονικό μάσημα της τροφής- της έδωσα ένα μεγάλο καρότο για να εκπαιδεύσει τα σαγονάκια της.

Το πιο χαμηλό συρτάρι της κουζίνας ήταν πάντα αφιερωμένο στα “κουζινικά” των παιδιών, δικές τους κουτάλες και κατσαρολάκια για να μαγειρεύουν παρέα με μένα. Τους είχα φτιάξει με αλμυρή ζύμη διάφορα φαγητά σε μικρογραφία (αυγό τηγανητό, κοτόπουλο ψητό, καρπούζι, πατάτες), τα είχα βάψει με τέμπερες και έμοιαζαν πολύ με αληθινά. Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε στη λαϊκή και όταν είχαν μεγαλώσει. Ήταν 2 και 3 ετών όταν, ενώ εγώ ψώνιζα στους πάγκους, εκείνα μάζευαν και μου έφερναν όποια πορτοκάλια, λεμόνια, πατάτες, είχαν πέσει κάτω από τους πάγκους 🙂

Στον παιδικό σταθμό για δεκατιανό έτρωγαν ρέβες, καθαρισμένες στο ταπεράκι τους, όταν οι δασκάλες δεν ήξεραν τι λαχανικό είναι αυτό. Όταν βλέπαμε ταινία στην τηλεόραση, το αγαπημένο μας σνακ ήταν λάχανο. Κομμένο σε μικρά κομμάτια, γλυκό και ζουμερό, ό,τι πρέπει για μασούλημα.

Στο τραπέζι, δεν είπα ποτέ παραμύθια για να στρέψω την προσοχή τους αλλού, όσο έτρωγαν. Έλεγα ιστορίες για το φαγητό για να στρέψω την προσοχή τους στο φαγητό όσο έτρωγαν.

Πείτε μου, λοιπόν, όταν συμμετέχουν τα παιδιά με κάθε τρόπο στο φαγητό, από την πρώτη ύλη μέχρι το μαγείρεμα και το σερβίρισμά του, πως θα γίνουν δύστροπα με κάτι που κατανοούν και διασκεδάζουν μ’αυτό;

• Πάρτε το παιδί μαζί σας στη λαϊκή, δώστε του να πιάσει, να μυρίσει, να γευτεί όλα τα φρούτα και τα λαχανικά
• Εξηγείστε πως τρώμε το καθένα, ποιό τρώμε ωμό, ποιό βρασμένο, φτιάξτε μια ιστορία για να συστήσετε κάθε καινούργια γεύση
• Κρατείστε το δίπλα σας όταν μαγειρεύετε, δείξτε τα υλικά πριν τα ρίξετε στην κατσαρόλα
• Εκθειάστε τα δοντάκια του που ροκανίζουν το φαγητό και βοηθούν στη πέψη, κάντε το να νοιώσει δυνατό
• Εξηγείστε πώς το φαγητό μας δίνει ενέργεια για να παίξουμε, να μεγαλώσουμε, να προφυλαχθούμε από το κρύο ή τη ζέστη
• Εξηγείστε πώς χωνεύουμε το φαγητό, με απλές κατανοητές εικόνες. Εξηγείστε γιατί δεν πρέπει να πίνουμε νερό με το φαγητό
• Παίξτε μαζί του με τα κουζινικά και φτιάξτε ομάδες φαγητών για κάθε χρήση: πότε πίνουμε γάλα, πότε τρώμε φρούτο, πότε τρώμε γλυκό
• Παρουσιάστε με ενθουσιασμό ένα καινούργιο φαγητό, κανείς δεν δέχεται να φάει κάτι που σερβίρεται απρόθυμα και δεν έχει όμορφο όνομα και όψη!
• Μιλήστε για την πρώτη ύλη του φαγητού με ένα χαρακτηριστικό πχ τα τραγανά κολοκυθάκια, τα καροτένια στρατιωτάκια
• Σερβίρετε μικρή μερίδα στο πιάτο του, που δεν πιέζει το παιδί. Δώστε τη δυνατότητα να μπορέσει να ζητήσει κι άλλο φαγητό, δείχνοντας τη χαρά του. Το πιάτο του φρούτου είναι το μέτρο για ένα παιδί.
• Σερβίρετε πάντα λίγα ωμά λαχανικά να ροκανίσει μαζί με το φαγητό του. Η πέψη γίνεται καλύτερη με τα ένζυμα των ωμών λαχανικών
• Αν δεν θέλει να φάει το φαγητό του, μη δίνετε άλλη επιλογή από μια φέτα ψωμί και λίγο τυρί. Μην δώσετε οποιοδήποτε σνακ ενδιάμεσα στα  προγραμματισμένα γεύματά του. Αφήστε το να πεινάσει μέχρι το επόμενο γεύμα.
• Μην εστιάσετε στο πρόβλημα. Αν δεν θέλει φαγητό, ας μη φάει σ’αυτό το γεύμα. Οι δραστηριότητές του θα συνεχίσουν, καλύτερα με παιχνίδι σε εξωτερικό χώρο που θα το κάνει να πεινάσει περισσότερο. Το ίδιο φαγητό, εγώ, σερβίριζα ξανά το βράδυ.
• Η οικογένεια φτιάχνει ένα φαγητό, σωστά μαγειρεμένο, για όλους. Αν ένα παιδί δεν θέλει να το φάει, μετά από 10 διαφορετικές φορές που θα το σερβίρετε, τότε θα αποφασίσετε ότι το παιδί σας έχει μια ιδιαιτερότητα στη γεύση στο παρόν στάδιο. Όχι όμως με τη παραμικρή γκρίνια να φτιάχνουμε άλλο φαγητό.
• Βάλτε χρονικό περιθώριο, μέσα στο οποίο το φαγητό μένει σερβιρισμένο στο τραπέζι. Αν μετά από μισή ώρα, τα παιδιά μου δεν είχαν φάει το φαγητό τους σήκωνα το τραπέζι και φύλαγα τα πιάτα τους για το βραδυνό τους.
• Το γλυκό δεν είναι επιβράβευση για το φαγητό και δεν είναι σωστή συνήθεια να κλείνει ένα γεύμα, ακόμα και για μας τους ενήλικες. Το γλυκό είναι προτιμότερο να προσφέρεται σαν σνακ, μόνο του, δεκατιανό ή απογευματινό.
• Μάθετε το μεγαλύτερο παιδί σας να τρώει σωστά και τα μικρότερα θα ακολουθήσουν το παράδειγμά του
• Πετάξτε όποια τρόφιμα δεν θεωρείτε υγιή από  το ντουλάπι. Μην απαγορεύετε την κατανάλωσή τους, απλά μην τα αγοράζετε.
• Μην τρώτε στην τηλεόραση. Δεν συνειδητοποιείτε ότι έχετε χορτάσατε και δεν απολαμβάνετε το φαγητό που τρώτε
• Κινηθείτε μετά το γεύμα, βοηθά τον μεταβολισμό. Περπατείστε, είναι η καλύτερη ώρα για βόλτα με τα παιδιά
• Στο πρωϊνό χρειάζονται 10γρ φυτικες ίνες (δημητριακά, ψωμί ολικής, κουάκερ, φρούτα/λαχανικά) για να έχουν καλή απόδοση στο σχολείο
• Οι λευκές τροφές (ψωμί, φρυγανιές, κέικ) και η ζάχαρη (μαρμελάδα) φέρνουν απότομη αύξηση ενέργειας -που κάνει τα παιδιά υπερδραστήρια- και υπνηλία μετά -γι’αυτό η απόδοσή τους πέφτει και οδηγούνται για κρουασάν στην καντίνα του σχολείου, για να ξαναμπούν στον ίδιο κύκλο αύξησης και πτώσης της ενέργειας που τα εξαντλεί.

Οι σκέψεις σας γι’αυτό το άρθρο

Υποβλήθηκε από Snowball στις March 15, 2010 – 3:20μμ.

Πολύ ωραίο το άρθρο σου και πολύ ωραία η κοσμοθεωρία σου πάνω στο φαγητό…

Θα στείλω το link στη γυναίκα μου να το διαβάσει και αυτή… Ψαροκόκαλο

Υποβλήθηκε από mikri kouzina στις March 15, 2010 – 3:33μμ.

Πολύ σωστές τις βρίσκω τις συμβουλές σου. Κι εγώ, από νωρίς δέχτηκα ότι ένα παιδί που δεν τρώει όλο το φαγητό του, δεν είναι απαραίτητα ένα παιδί που θα αρρωστήσει, κλπ κλπ και έτσι μεγάλωναν ήρεμα τρώγοντας όσο ήθελαν απ’ όλα. Συμφωνώ επίσης ότι δεν πρέπει να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις προκειμένου να μάθουν να τρώνε απ’ όλα. Εγώ είχα ένα θεματάκι επάνω σ’ αυτό…Γενικά το φαγητό πρέπει να είναι ώρα ευχαρίστησης για τα παιδιά και όχι τιμωρίας…

Υποβλήθηκε από Ξανθή στις March 15, 2010 – 3:33μμ.

Βίκυ πολύ ωραία όλα όσα περιγράφεις τα περισσότερα μπορώ να πω ότι τα έχω εφαρμόσει με όποιο τίμημα όπως λες κι εσύ. Όμως λυπάμαι αυτά τα παιδιά που σήμερα είναι γονείς και γυρίζουν στο σπίτι μετά από ένα εξαντλητικό ωράριο μη ξέροντας από που να ξεκινήσουν, και βέβαια που να βρουν τη δύναμη να εφαρμόσουν αυτά που λες δηλαδή τα αυτονόητα. Τελικά τι είναι καλύτερο να δουλεύει μια νέα μαμά ή όχι!!!

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 15, 2010 – 3:50μμ.

Για μένα, το να είσαι μαμά είναι δουλειά, 24ωρης βάσης και όποιες γυναίκες μένουν έγκυες για να φέρουν σ’αυτό το κράτος τους επόμενους Έλληνες πολίτες θα έπρεπε να αφιερώνονται σ’αυτή τη βασική απασχόληση.

Αν ήμουν Υπουργός, θα καθιέρωνα 4ωρη μερική απασχόληση για όλες τις μητέρες με παιδιά μέχρι 18ετών, με αμοιβή 8ωρου. Σαν επίδομα για τη δουλειά που κάνουν όλη μέρα και σαν επιβράβευση γιατί κανείς δεν είναι πια πρόθυμος να γεννήσει και να μεγαλώσει παιδιά στην Ελλάδα.

Υποβλήθηκε από Ανώνυμος στις March 15, 2010 – 3:40μμ.

…αχ…γιατι με γεμισαν αγχος αυτα που γραφεις?πως να υποδεχθει το μεσημερι στο σπιτι τα παιδιακια της μια εργαζομενη μητερα,που γυριζει απογευμα??τα σαββατα βεβαια παμε μαζι στο σουπερμαρκετ αλλα σιγουρα θα ερθουν οι εποχες που θα γυρνανε απο το σχολειο και θαν τα υποδεχεται η γιαγια και οχι η μανουλα….

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 15, 2010 – 4:05μμ.

Με το δίκιο σου αγχώνεσαι, γιατί δεν υποστηρίζεται η ανατροφή των παιδιών από το κράτος. Τα δικά μου παιδιά από 1η μέχρι 3η δημοτικού έμεναν στο ιδιωτικό σχολείο για διάβασμα μέχρι τις 4, τα κρατούσε η μαμά μου μέχρι τις 7 όταν επέστρεφα από τη διαφημιστική εταιρεία που εργαζόμουν. 7 με 9 έβλεπα τα παιδιά μου το βράδυ και 7με 8 το πρωϊ! Μέχρι που γύρισα ένα απόγευμα και είδα στα παιδιά μου μια μικρογραφία των αντιλήψεων της μαμάς μου. Αν κάποιος είναι οκ μ’αυτό, μπορεί να το δεχτεί. Εγώ ήθελα να κάνω μια διαφορά στο μεγάλωμα των παιδιών μου με όσα μαθήματα είχα εγω διδαχτεί. Εκεί κατέβηκα από το τραίνο της καριέρας και ζήτησα δουλειά μερικής απασχόλησης. Όσο αβέβαιη κι αν ήταν πάντα η δουλειά μου, εργασιακά μιλάω, είμαι ευγνώμων που δεν έχασα τα χρόνια που διαμόρφωσα τον χαρακτήρα και τις αντιλήψεις των παιδιών μου.

Υποβλήθηκε από Ανώνυμος στις March 15, 2010 – 3:42μμ.

ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ ,ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΒΡΟΥΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ . ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΚΡΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΖΕΜΑ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ , Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ….ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΩ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ [.ΑΣΠΡΟ ΤΡΑΠΕΖΟΜΑΝΤΙΛΟ ,ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ …….] ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ , ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ .

Υποβλήθηκε από Anna στις March 15, 2010 – 4:09μμ.

Δε το ξερω το παιδάκι!! Αρνουμαι να κυκλοφορουν ετσι αυθαιρετα οι φωτογραφιες μας… Ελα βρε μαμάαα ….σαν αγοράκι ειμαι :'( Που είναι η κόκκινη κορδελίτσα μου?

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 15, 2010 – 5:07μμ.

Έλα, χαρά μου! Μια κουκλίτσα ήσουν και χωρίς κορδελίτσα! Και μπορώ να πω πλέον πως ο τρόπος και η προσοχή με την οποία “χειρουργούσες” το καρπούζι έδειχνε τον προσανατολισμό σου!!!

Υποβλήθηκε από giorgos στις March 15, 2010 – 4:32μμ.

Σαν ένας μπαμπάς που ασχολείται με το φαγητό των (πολλών) παιδιών του, έχω να καταθέσω ότι συμφωνώ απόλυτα με τη Βίκυ και της δίνω τα συγχαρητήριά μου. Θέλω να πιστεύω ότι τα μισά τουλάχιστον από αυτά τα έχω πετύχει κι εγώ. Συμπληρωματικά:

-η αφθονία ψωμιού στο τραπέζι μπορεί να γίνει εναλλακτικό φαγητό για τα παιδιά όταν δεν τους αρέσει ένα φαγητό και πρέπει να αποφεύγεται

-οι σταθερές ώρες φαγητού (όσο γίνεται) ρυθμίζουν τον οργανισμό των παιδών και το αίσθημα της πείνας τους

-τα παιδιά σέβονται περισσότερο το τραπέζι όταν συμμετέχουν ενεργά στην προετοιμασία του. Όσο μεγαλώνουν μπορούν να αναλαμβάνουν ενεργούς ρόλους στην προετοιμασία του (στρώσιμο, σερβίρισμα ή ακόμη και μαγείρεμα)

-οι γιαγιάδες, παρά την αγάπη τους για τα παιδιά, είναι συχνά καταστροφικές για την τήρηση παρόμοιων κανόνων. Φυσικά το τίμημα της ευκολίας που προσφέρουν όταν βοηθούν είναι μεγάλο για να αποφασίσεις να τις περιορίσεις. Η απόφαση δική σας…

-αντί για την απομάκρυνση συγκεκριμένων τροφών (αναψυκτικά, πατατάκια κλπ) από το σπίτι, προσωπικά προτιμώ την περιστασιακή εμφάνισή τους και την εκπαίδευση στο μέτρο που εφαρμόζουμε. Κάποια στιγμή τα παιδιά θα βγουν από το σπίτι και θα πρέπει να μην “πέσουν με τα μούτρα” σε αυτό που τους έλλειπε.

-όλες οι συμβουλές χρειάζονται συχνές επαναλήψεις αλλιώς θα ξεχάσουν γρήγορα τον … “Ενζυμούλη”

-και βέβαια, τίποτε από όλα αυτά δεν θα γίνει σεβαστό από τα παιδιά αν δεν το ακολουθήσουμε κι εμείς

αυτά … και πάλι πολλά μπράβο!

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 15, 2010 – 6:09μμ.

Μου θύμισες τη coca cola, τα γαριδάκια και όσα είχα επιλέξει να μην καταναλώνουμε καθημερινά, παρά μόνο σε πάρτυ. Ήταν το πιο προσιτό παράδειγμα για να κατανοήσουν τα παιδιά πόσο διαφέρουν οι αρχές και οι συνήθειες κάθε οικογένειας. Η ερώτηση ήταν πάντα “γιατί οι άλλοι πίνουν;” και η απάντηση “γιατί έχουμε επιλέξει να μην πιούμε”  Ένα πολύ βοηθητικό βιβλίο για τη διαδικασία της πέψης ήταν “ο Μάκης ενζυμάκης και η μάχη στο στομάχι”. Καλό μεγάλωμα στα παιδιά σου και καλές στιγμές στα τραπέζια σας!

Υποβλήθηκε από Ξανθή στις March 15, 2010 – 6:11μμ.

Στο παρελθόν είχα γράψει κάτι ανάλογο για το πως θα καταφέρουμε τα παιδιά μας να φάνε κάποια πράγματα.

Τώρα θυμήθηκα λοιπόν ένα βασικό κανόνα όπως λέει κι ο Γιώργος: ποτέ τα παιδιά δεν θα φάνε αυτό που κάποιος από τους γονείς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν τρώνε ή φανερώνουν δημόσια την απέχθεια τους.

Γνωρίζω ενήλικες μέλλοντες γονείς που το μενού τους περιορίζεται σε ελάχιστα τρόφιμα, πως λοιπόν θα πείσουν τα παιδιά τους να φάνε ποικιλίες τροφών;;;

Κι επειδή Βίκυ μου στην Ελλάδα δεν θα αλλάξει κάτι στην αντιμετώπιση της μητέρας θα πρέπει τα νέα παιδιά να διαλέξουν δουλειά ή μητρότητα;;πολύ δύσκολο γιατί οι συνθήκες οι οικονομικές είναι πάρα πολύ δύσκολες.

Όταν πριν 28 ακριβώς χρόνια βρέθηκα σε αυτό το δίλημμα επέλεξα τη συνέχιση της δουλειάς μου (ίσως το ωράριο να ήταν λίγο ανθρώπινο βέβαια) κι έτσι σήμερα βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να μπορώ να συνταξιοδοτηθώ.

Θέλω να πιστεύω ότι έκανα ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για τα παιδιά μου, έτσι τουλάχιστον λένε τα ίδια.

Υποβλήθηκε από Ελπίς στις March 17, 2010 – 12:55πμ.

Ξανθή έχεις δίκιο! Τα παιδιά μαθαίνουν από το παράδειγμα και όχι από την κουβέντα. Πώς θα φάει το παιδί κάτι που ο γονιός δεν ακουμπάει και πώς ο γονιός θα του προσφέρει ένα φαγητό που ο ίδιος απεχθάνεται;

Επίσης υπάρχει και μια άλλη παράμετρος: πώς ένας γονιός που είναι αλλεργικός στο ψάρι ή στους ξηρούς καρπούς θα προτείνει αυτές τις δύο πολύ χρήσιμες τροφές στο παιδί του; Το παιδί καταλαβαίνει πολύ γρήγορα τον ενστικτώδη φόβο του γονιού απέναντι στις τροφές που μπορεί να προκαλέσουν αλλεργικό σοκ και αντιδρά αναλόγως…

Και κάτι πιο αστείο για το τέλος, όσες τροφές αρνιόμασταν ως παιδιά και ως νέοι, είτε διότι οι γονείς μας δεν τις έτρωγαν, είτε διότι μας παρουσιάστηκαν με ατυχή τρόπο, είτε διότι συνδέθηκαν με θλιβερές συγκυρίες της ζωής μας, έχουμε μια ακόμα ευκαιρία να τις δοκιμάσουμε δίπλα σε έναν καλό σύντροφο, υπό το φως μιας ευτυχούς σχέσης!

Υποβλήθηκε από Ανώνυμος στις March 15, 2010 – 7:07μμ.

Υπέροχο άρθρο…μου ξύπνησες μνήμες..

θυμάμαι πάντα γύρναγα στο σπίτι από το σχολείο κ η μαμά ήταν στην κουζίνα κ μας περίμενε-εμένα κ τον αδερφό μου- με ζεστό φαγητάκι…. κ απολάμβανα όταν πήγαινα λαϊκή μαζί της.. γι αυτό ακόμα κ τώρα λατρεύω τα ψώνια στο σουπερ μαρκετ κ στη λαϊκή κ μία από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες είναι να πιάνω τα φρούτα κ τα λαχανικά κ να τα μυρίζω..

έτσι θέλω κ γω να μεγαλώσω τα παιδιά μου με το φαγητό κ τις όμορφες μυρωδιές του 😀

Υποβλήθηκε από fotis στις March 15, 2010 – 8:59μμ.

Συγχαρητήρια για όλα τα παραπάνω που γράφετε…

Υποβλήθηκε από Αγγελική Ν στις March 15, 2010 – 10:11μμ.

Πολύ ωραίο το άρθρο σου! Μου θύμησες παλιές ιστορίες!

Βέβαια το σωστό μεγάλωμα των παιδιών είναι ένας ολόκληρος αγώνας για την γυναίκα!

Θαυμάζω την δύναμή σου να χαιρετήσεις την καριέρα σου…

Εγώ “έμεινα στην μέση”… Και τα παιδιά και την δουλειά!

Περιόρισα τον χρόνο που δούλευα, όταν τα παιδιά ήταν μικρά. Όμως σε κάθε περίπτωση δεν ήταν δυνατόν να γυρίζω την ίδια ώρα με τα παιδιά και δεν υπήρχε βοήθεια από γονείς! Σαν λύση είχα διαλέξει μια εξαιρετική γυναίκα που με βοηθούσε τις ώρες που έλλειπα. Βέβαια πως τα κατάφερνα η ψυχή μου το ήξερε… Και πάντα το είχα καημό που δεν μπορούσα να είμαι καλή σε όλα, παρά τον περφεξιονισμό που με χαρακτηρίζει….

Υποβλήθηκε από Ελπίς στις March 16, 2010 – 10:44πμ.

Πολύ ενδιαφέρον άρθρο!

Γλυκειά η ανάμηση του στρωμμένου τραπεζιού που περιμένει τους μαθητές από το σχολείο.

Αλλά αφού γράφεις από προσωπική εμπειρία, γιατί στην αφήγησή σου ο πατέρας είναι αόρατος (αν φυσικά βρίκεται εν ζωή και εν υγεία); Τον θεωρείς αναρμόδιο για την (ανα)τροφή των παιδιών σου; Αν όντως ζει με την οικογένεια, έχει σχεδιάσει και αυτός αυτές τις αρχές; ή έστω συμφωνεί με αυτές; τις εφαρμόζει; τις εμπλουτίζει; ή απλώς αγνοείται και ψήνει μόνος του τη χοιρινή ενώ η υπόλοιπη οικογένεια τρώει κουνουπίδι;

Επίσης πώς είναι δυνατόν μια μητέρα που είναι ο βασικός εισοδηματίας του σπιτιού να εγκαταλείψει την εργασία της; Από αυτή την εργασία εξαρτάται η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των παιδιών της και το κουνουπίδι που θα μπει στο τραπέζι. Όσο γλυκιά κι αν είναι η ανάμνηση του στρωμένου τραπεζιού κάθε γονιός θα προτιμήσει ένα κουνουπίδι σε άστρωτο τραπέζι, παρά ένα άδειο στρωμένο τραπέζι.

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 16, 2010 – 4:22μμ.

Ελπίδα, την αντίθεση των δύο ρόλων την περιγράφεις κι εσύ. Πως γίνεται μια μητέρα να είναι ο βασικός εισοδηματίας στο σπίτι και παράλληλα μητέρα για τα παιδιά της; θα αναγκασθεί να μεταφέρει τα καθήκοντά της σε κάποιον άλλο βοηθό. Ποιά καθήκοντα θα μεταφέρει, εκείνα του εισοδήματος ή εκείνα της ανατροφής, είναι επιλογή της κάθε γυναίκας. Το τίμημα είναι διαφορετικό και η σημαντικότητά του διαφέρει για την κάθε μία από εμάς.

Εγώ διάλεξα τη μέση οδό, του 4ωρου, προσπαθώντας να έχω κάποιο ικανό εισόδημα και να είμαι εκεί που ήθελα να είμαι, με τα παιδιά μου. Το τίμημά μου ήταν τα μειωμένα ένσημα, η αποχώρηση από την καριέρα μου και ο περιορισμός του οικονομικού επιπέδου ζωής που είχα μέχρι τότε.  Άλλαξαν όλες οι επιλογές της οικογένειας, για να περιοριστούν τα έξοδα. Το όφελος ήταν να είμαι παρούσα στο μεγάλωμα δύο παιδιών που από πολύ μικρά, 4 και 5 ετών, είχαν μόνο μαμά στο σπίτι. Δεν ήθελα να τα στερήσω και από μένα. Κι ούτε τώρα έχω σκεφτεί τι σύνταξη θα πάρω.

Καταλαβαίνεις, βέβαια, πως κάθε οικογένεια έχει τις δικές της παραμέτρους και τις δικές της αξίες για να κάνει επιλογές. Το ότι γράφω για τις δικές μου επιλογές δεν σημαίνει πως είμαι το μέτρο για να κριθούν οι επιλογές των υπολοίπων.

Υποβλήθηκε από frabala στις March 16, 2010 – 2:40μμ.

Βρίσκω το άρθρο σου πολύ χρήσιμο και μου αρέσει που είναι τόσο συγκεκριμένο με παραδείγματα….

Υποβλήθηκε από Φλώρα στις March 16, 2010 – 11:20μμ.

Αγαπημένη μου Βίκυ!

Επιτέλους κατάφερα να διαβάσω ανενόχλητη την ιστοσελίδα σου! Το έκανα μέσω του google chrome που το είχα στο laptop αλλά δεν είχα σκεφτεί να το χρησιμοποιήσω! Γράφτηκα κιόλας!!!

Είμαι πολύ χαρούμενη που σε έχω γνωρίσει και έχουμε πει και πέντε κουβέντες παραπάνω! Αλήθεια στο λέω! Είσαι από τους ανθρώπους που ομορφαίνουν τη ζωή μου. Έχεις μια γλύκα στον τρόπο που εκφράζεσαι, και με αγγίζουν τόσο αυτά που λες ή γράφεις, που μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια!

Σ’ευχαριστώ, σ’ευχαριστώ… Να είσαι πάντα καλά!

Υποβλήθηκε από Κλειώ στις March 22, 2010 – 4:41μμ.

Γεια σε ολους και σε σενα Βικυ.Λοιπον,θα σας εκμυστηρευτω μια ωραια ιστορια απο το μεγαλωμα των παιδιων μου,του Νικολα και της Ελλης.Η ιδεα ηταν του συζυγου μου και ηταν φοβερη,κατα τη γνωμη μου.Επειδη λοιπον κι εμεις οπως εσυ Βικυ,δε θελαμε να τρωνε καποια ανθυγιεινα φαγητα απο fast food,και ολα τα αλλα “βρωμικα” που παιρνεις απ’εξω,αναψυκτικα κλπ,κλπ,ο Παντελης ο αντρας μου ειχε εφευρει τη “μερα ό,τι θέλω”.Η οποια δεν ηταν αρκετα συχνα,αλλα τοσο ωστε να κανει τη δουλεια της….τα παιδια μπορουσαν να φανε ο,τι θελουν,μα ο,τι θελουν!!!!!και στις ποσοτητες που ηθελαν.Οπως καταλαβαινετε εσκαγαν απ΄το φαι,σε σημειο που “πονουσε”η κοιλιτσα τους.Ξεκινουσαμε π.χ.για μια βολτα στην παραλια της Θεσσαλονικης και αυτα απ΄την χαρα τους κανανε προγραμμα τι να ζητησουν,γιατι φυσικα καταλαβαιναν μετα απο καποιες φορες που εγινε αυτο,οτι δε θα χωρεσουν ολα στο στομαχακι τους.Νομιζω οτι αυτο το μπουκωμα επιδρουσε διπλα.Μπουχτιζαν απο ολες αυτες τις αηδιες και δεν τις ζητουσαν για πολυ καιρο και επισης ηξεραν οτι μπορουν να τα φανε ολα αυτα μονο εκεινη τη μερα.

Μιλαμε για μια φορα στους 2 μηνες περιπου,δεν γινοταν συνεχεια.

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις March 26, 2010 – 8:45μμ.

“Η ημέρα ό,τι θέλω”! Ενδιαφέρουσα ιδέα! Ιδανική για να απομυθοποιήσουν το “θέλω αλλά δεν με αφήνουν”. Μαθαίνουν με εμπειρικό τρόπο -το πονεμένο στομαχάκι τους- πως τελικά όλα όσα συνεχώς επιθυμούν δεν είναι τα υπέρτατα αγαθά και οι γονείς οι κακοί που δεν τους τα επιτρέπουν!

Μετά, πως εξελίχθηκαν; μπορούσαν να χειριστούν σωστά τις διατροφικές επιλογές τους; μ’αρέσει να μαθαίνω τη συνέχεια μιας ιστορίας 🙂

Υποβλήθηκε από Κλειώ στις April 9, 2010 – 4:49μμ.

Τωρα ο Νικολας ειναι 19 και σπουδαζει στην Αμερικη και η Ελλη ειναι 17,παει στη Β’ Λυκειου.Ναι ,τρωνε πολυ σωστα γιατι εμαθαν να επιλεγουν σωστα απο μονα τους.Εξαλλου ασχολουνται με τον αθλητισμο και τα δυο,ειμαι πολυ περηφανη που ζουνε και τρωνε υγιεινα.Νομιζω οτι αυτο ειναι απο τις μεγαλυτερες επιτυχιες μας ως γονεις.Το ωραιο ειναι οτι τυχαινει καμια φορα να φανε σε σπιτια φιλων τους και,σπανια ευχαριστιουνται,γιατι εμεις καλως η κακως ασχολουμαστε με τη λεπτομερεια και εχουν μαθει κι αυτα να εχουν λεπτη γευση και “απαιτητικο” ουρανισκο.Μιλαμε κανουν σχολια γκουρμε!

Φυσικα,τους αρεσει πολυ να μαγειρευουν.Ο Νικολας ξερει να ψηνει στο BBQ τα παντα,τα μαριναρει και τα κανει ζουμερα και τρυφερα.Στην Αμερικη εχουν παθει τη πλακα τους.Θεε μου αυτοι οι ανθρωποι ειναι τελειως ασχετοι.Παιρνουν τον κιμα σκετο και πλαθουν τα hamburgers,ειναι δυνατον?Ειδα το βιντεακι απ τα τσουρεκια που κανατε με την κορη σου,μπραβο,Βικυ.Θα δοκιμασω κι εγω.Δεν εχω κανει ποτε.Νομιζω οτι ειναι πολυ δυσκολα.

Υποβλήθηκε από Θοδωρής στις May 31, 2010 – 11:17πμ.

Βίκυ εξαιρετικό το άρθρο σου. Οι ιδέες που μοιράστηκες είναι πολύ πρακτικές και θα εφαρμόσω όσες δεν εφαρμόζω ήδη.

Ήθελα τη γνώμη σου για το τι γίνεται όταν ο ένας από τους δύο γονείς δεν είναι τόσο πολύ υπέρ αυτού του είδους το πρόγραμμα και τις συνήθειες και τι γίνεται όταν αρκετές φορές τρώει και περνάει χρόνο με γιαγιάδες.

Έχεις κάτι να προτείνεις σχετικά μ’αυτό;

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις June 1, 2010 – 11:12μμ.

Θοδωρή, μακάρι να είχα μια εύκολη απάντηση!

Ό,τι είμαστε, περνάει στα παιδιά μας. Αν ένας γονιός έχει πρόγραμμα, το παιδί μαθαίνει να το ακολουθεί και νοιώθει ασφάλεια για να μπορέσει να αναπτυχθεί μέσα σ’αυτά τα πλαίσια. Αν οι γονείς διαφωνούν στο πρόγραμμα, τι να πω? το παιδί θα βρίσκει μονίμως χαραμάδες να ξεφεύγει.

Το θέμα με τις γιαγιάδες είναι ανεξέλεγκτο. Αν η γιαγιά είναι πρόθυμη να σεβαστεί τις αρχές σας για το παιδί, τότε όλα καλά.

Συνήθως δεν συμβαίνει αυτό. Οι γιαγιάδες έχουν ισχυρή θέση γιατί ήδη μεγάλωσαν εσάς – και δεν πάθατε τίποτα – έχουν και σημαντικά ασθενή αντίσταση απέναντι στα θέλω των εγγονιών τους, επομένως υποκύπτουν σε όλα.

Όλα εξαρτώνται αν η γιαγιά θέλει να συνταχθεί με τις αρχές σας ή όχι.

Καλή επιτυχία Θοδωρή! Εστω κι αν είσαι ο μόνος στην οικογένεια, που πιστεύει σε κάτι και προσπαθείς να το μεταδώσεις στο παιδί σου, να μην σταματήσεις. Κάποια στιγμή το παιδί θα επιλέξει για τον εαυτό του και τότε το δικό σου παράδειγμα θα είναι εκεί για να αξιολογηθεί.

Υποβλήθηκε από Francesca στις June 25, 2010 – 9:49μμ.

βρήκα το site σου σήμερα και το συγκεκριμένο άρθρο εξαιρετικό! βίκυ, τα συγχαρητήριά μου για τις απόψεις και για όλα. αν είχα παιδιά πολύ θα θελα να τα μεγαλώσω έτσι ώστε ν’αγαπήσουν το φαγητό και κατά συνέπεια τον εαυτό τους, γιατί πιστεύω ειλικρινά ότι είμαστε ό,τι τρώμε.

χαίρομαι που σας βρήκα

Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις June 26, 2010 – 9:22μμ.

Καλως ήρθες Francesca

Σ’ευχαριστώ για όσα καλά πιστεύεις για μένα. Όταν θα έχεις παιδιά, θα είσαι συνειδητοποιημένη και θα ξέρεις τι να κάνεις για να γίνει το φαγητό ένα μέσο χαράς και ικανοποίησης για την οικογένεια

Υποβλήθηκε από christina στις September 22, 2010 – 2:07μμ.

Γεια σου Βίκυ!! Είμαι καινούρια εδώ, μου αρέσει πολύ η ιστοσελίδα σου και έχω ήδη δοκιμάσει μια δυο συνταγές. Σήμερα, ας πούμε, μαγειρεύω τις πιπεριές γεμιστές με ξινόχοντρο. Λίγο που δοκίμασα απ τη γέμιση είναι τέλεια γεύση!! Και αναρωτιόμουν τι να τον κάνω τόσο πολύ τραχανά!! Πιστεύω και μες τις πιπεριές θα είναι τέλειος. Μου αρέσει κι εμένα πολύ η μαγειρική, αν και αποφεύγω τις πολύπλοκες συνταγές σε μια προσπάθεια να ελέγξουμε το βάρος μας, το οποίο έχουμε αποκτήσει μετά από πολλή προσπάθεια. Μια φορά, όμως, στο τόσο θα φτιάξω και κάτι που είναι λίγο πιο πολύπλοκο.

Βρήκα τις συμβουλές σου πολύ σωστές, ωραίες ιδέες πράγματι. Δεν έχω παιδιά ακόμα, με καλύπτουν όμως σε μεγάλο βαθμό, κι εγώ κάπως έτσι μεγάλωσα κι έμαθα να τρώω τα πάντα. Και ο άντρας μου που κάποια πράγματα δεν τα έτρωγε όπως μαγειρεύονταν στο σπίτι του, με κάποιες αλλαγές στον τρόπο προετοιμασίας έχει μάθει να τα τρώει και του αρέσουν κιόλας.

Και πάλι συγχαρητήρια για την σελίδα σου, ο Θεός να σε έχει καλά!