Σας ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη, που εκφράζετε μέσα από τις επισκέψεις και τα σχόλιά σας.
Ήταν μια εβδομάδα με εξελίξεις, τόσο στη δουλειά όσο και στο σπίτι. Αποφάσισα ποιό θα είναι το επόμενο βήμα μου στη δουλειά και με τι πλάνο ενεργειών θα φτάσω εκεί που θέλω. Αισθάνομαι σίγουρη πως έχω βρεί το δρόμο σε ό,τι είναι αληθινό για τη δική ψυχή. Θέλω να βρω τον καλύτερο τρόπο να σας το μεταφέρω και να γεμίσω γεύση τη δική σας ζωή, όπως έχω γεμίσει και τη δική μου.
Θέλω να δείξω πώς με τη μαγειρική δίνεις και παίρνεις αγάπη και υφαίνεις δεσμούς οικογένειας
Θέλω να σας δείξω πόσο σημαντική και ιερή είναι η θέση του μάγειρα σε ένα σπίτι. Να σας πω τους τρόπους και τα γιατί, για να μπορείτε να ετοιμάζετε σταθερά ένα καλό φαγητό για τη δική σας οικογένεια. Όλη τη γνώση και την ικανότητά μου να ψάχνω, να επιλέγω, να τροποποιώ, να βρίσκω το λάθος για να σας εμπνεύσω να μπείτε ξανά στην κουζίνα και να βγείτε χαρούμενοι με το αποτέλεσμα της δημιουργία σας!
Παράλληλα, μετέτρεψα το δωμάτιο της κόρης μου σε δικό μου γραφείο. Όχι μόνη μου φυσικά. Μαζί της. Αφού της εξήγησα τι θέλω να κάνω. Έδειξε μεγάλη κατανόηση και δέχτηκε να κρύψει όλα τα πράγματά της στις ντουλάπες του δωματίου της. Ήρθε την Παρασκευή αργά το βράδυ, για να γιορτάσουμε τα γενέθλια του αδελφού της και έφυγε το μεσημέρι της Κυριακής. 6 ώρες ταξίδι Αθήνα-Ιωάννινα με το ΚΤΕΛ. Είχα ετοιμάσει και την πρώτη ηπειρώτικη πίτα μου για να την υποδεχθώ.
Μαζί ξεκινήσαμε την αλλαγή και τη νέα οργάνωση του δωματίου το Σάββατο και τα τελείωσα εγώ αργά την Κυριακή, όσο εκείνη ταξίδευε. Ευτυχώς, γιατί με αυτή η δουλειά κράτησα το μυαλό μου απασχολημένο.
Έφυγε πάλι με μια βαλίτσα γεμάτη πράγματα και φαγητά. Η οικογένεια μαζεύτηκε στις 12 για φαγητό και έφεραν όλοι πεσκέσια : ψωμί ζυμωτό, μαρμελάδα βερύκοκο, βυσσινάδα, πίτα με πράσα και κιμά, μοσχαράκι ψητό κατσαρόλας. Πρόλαβα να ετοιμάσω και μερικά βάζα έτοιμης σάλτσας τομάτας, από τοματάκια ψαχνωμένα που μου έφεραν το Σάββατο, και να τα αποστειρώσω. Και όλες οι σκέψεις μήπως κάτι χρειάζεται και της λείψει. Ήταν και κρυωμένη από τον υγρό και ψυχρό καιρό των Ιωαννίνων και από την προσαρμογή σε άλλο κλίμα και συνήθειες. Ξέρετε πως νοιώθει μια μάνα. Έκανα όλα τα γιατροσόφια μου για να νοιώσει καλύτερα.
Είχα τη χαρά να πιω μαζί της τον κυριακάτικο καφέ μου (σαλέπι για εκείνη) στη λιακάδα και να μου λέει νέα από την καινούργια της ζωή και νέες γνώσεις από τα μαθήματά της. Μου έλεγε πως στο γάλα και το αυγό βρίσκονται τα 9 αμινοξέα που δεν μπορεί να συνθέσει μόνος του ο οργανισμός μας και πως αυτά καταστρέφονται όταν τηγανίζουμε το αυγό με λάδι.
Στο γάλα και το αυγό βρίσκονται τα 9 αμινοξέα που δεν μπορεί να συνθέσει μόνος του ο οργανισμός μας Κλικ για tweetΕπίσης πως όσα πιστεύουμε σήμερα ανατρέπονται συνεχώς από νέες έρευνες και πως χρειάζονται δέκα χρόνια παρατήρησης για να φανούν οι συνέπειες μιας συνήθειας, είτε διατροφικής είτε χρηστικής (βλέπε κινητά τηλέφωνα).
Καθόμουν και την άκουγα όπως ακούει μικρό παιδί παραμύθι. Γοητευμένη.
Και μετά εμφανίστηκε στο σαλόνι απειλητικά η βαλίτσα. Και άρχισαν όλα να τρέχουν. Γρήγορα το φαγητό, γρήγορα οι σάλτσες, γρήγορα τα πράγματα στη σωστή θέση. Συστάσεις πως να τοποθετηθούν σωστότερα, πως να γίνει καλύτερη η συσκευασία, ποιό μπαίνει πάνω, ποιό μπαίνει κάτω. Η βαλίτσα έκλεισε, το κασκόλ, το μπουφάν, η ομπρέλλα στην τσάντα.
Αγκαλιές, αγκαλιές, αγκαλιές. Τα λόγια δεν είναι ικανά. Η αγκαλιά τα λέει όλα.
Και μετά ξαφνικά, ήρθε η σιωπή. Ανάστατο τραπέζι, ανάστατη κουζίνα, ανάστατο δωμάτιο. Ανάστατη και η ψυχή. Άντε πάλι από την αρχή. Να βάλω σε τάξη το χάος του σπιτιού και του μυαλού. Με χαρούμενες σκέψεις. Με σχέδια για την επόμενη συνάντηση. Για την δική μου επίσκεψη, για τα Ζαγοροχώρια που είναι μια ανάσα δρόμος, για τα Χριστούγεννα που θα έχουν άλλο νόημα φέτος. Σκεφτόμουν όλα τα σπίτια που καλοδέχονται τα παιδιά τους τις Παρασκευές και τα ξαναστέλνουν στην πόλη των σπουδών τους τις Κυριακές. Όσο συχνά τους επιτρέπει η οικονομική τους κατάσταση και η απόσταση.
Πώς είναι όλα τόσο δυαδικά σ’αυτή τη ζωή… Η χαρά και η λύπη, το καλωσόρισμα και ο αποχαιρετισμός, η αρχή και το τέλος, το ταξίδι και ο προορισμός.
Ας συνηθίσω στη γλυκιά θλίψη του κυριακάτικου αποχωρισμού. Έχω, με ευγνωμοσύνη, να προσμένω την επόμενη συνάντηση.
Οι σκέψεις σας γι’αυτό το άρθρο
Υποβλήθηκε από kif στις October 19, 2009 – 1:02μμ.
Aυτή είναι μια αποτυχημένη πίτα λοιπόν, ε; Δεν κανονίζεις να μας στέλνεις τα “αποτυχημένα” σου;
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 19, 2009 – 1:48μμ.
Ναι, νόστιμη ήταν για “αποτυχημένη”! Είχε πολύ φύλλο σε σχέση με γέμιση, το φύλλο θα έπρεπε να ανοιχθεί πιο λεπτό, και δεν είχα καθόλου βούτυρο -επομένως έβαλα μόνο λάδι- πράγμα που υποψιάζομαι θα κάνει μεγάλη διαφορά στο πόσο θρυμματιστό είναι το φύλλο όταν ψηθεί. Το αλουμινένιο ταψί super, όπως και η γέμιση. Στην επόμενη φορά…;)
Υποβλήθηκε από Αγγελική Ν στις October 19, 2009 – 3:47μμ.
Σήμερα η Κική από την Μικρή της Κουζίνα μου υπέδειξε την διεύθυνσή σου! Βέβαια κόλλησα και διάβασα όλο το ημερολόγιο… Πολύ ωραίες οι συνταγές σου, οι φωτογραφίες σου, τα tips σου. Θα σου έρχομαι!
Σε καταλαβαίνω και για τους αποχωρισμούς! Έχω και εγώ δυο παιδιά λίγο μεγαλύτερα από τα δικά σου, που ζούμε χωριστά. Η μια στο Λονδίνο, η άλλη στην Αθήνα και εγώ στην Ν. Αφρική… Δεν θέλω να βλέπω βαλίτσες, δεν θέλω αποχωρισμούς, δεν… Έκτος χρόνος τώρα και δεν έμαθα. Μόνο να προγραμματίζω την νέα συνάντηση θέλω…
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 19, 2009 – 4:16μμ.
Κι εγώ που νόμιζα πως θα συνηθίσω τις βαλίτσες… Καλωσόρισες Αγγελική 🙂 Ας κάνουμε όμορφες τις στιγμές και όσες συναντήσεις έρχονται.
Υποβλήθηκε από Μαρία Αγγέλου στις October 19, 2009 – 5:26μμ.
Με συγκινείς πάντα με την τρυφεράδα του λόγου σου και με την αγάπη σου για την φροντίδα της καθημερινότητας.. Εμαθα από την πεθερά μου το παλιό “βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος” και μου το θυμίζεις κάθε φορά που γράφεις.. Νάσαι καλά!
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 19, 2009 – 8:18μμ.
Δεν την ήξερα αυτήν τη ρήση. Πολύ όμορφο το νόημά της “Ζωή χωρίς γιορτές μοιάζει με μακρύ δρόμο χωρίς ευκαιρίες αναψυχής καί ξεκούρασης”. Εκτιμώ τις μικρές χαρές και έχω μάθει να δημιουργώ συνήθειες στην οικογένεια που μας κάνουν να προσδοκούμε την επόμενη στιγμή. Έτσι ο χρόνος σπάει σε κομμάτια, ο κόπος γλυκαίνει και η διάθεση αλλάζει όταν η στιγμή της χαράς δείχνει κοντινή. Σ’ευχαριστώ Μαρία!
Υποβλήθηκε από demi στις October 19, 2009 – 7:47μμ.
Χαιρετισμούς από μια Αθηναία, φοιτήτρια πριν από είκοσι χρόνια στα Ιωάννινα ( Φιλοσοφική Σχολή), νυν μόνιμη κάτοικο Ιωαννίνων ( ο έρωτας βλέπεις). Ό, τι χρειαστείς…στείλε μου μήνυμα.
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 19, 2009 – 8:03μμ.
Σ’ευχαριστώ πολύ 🙂 Και μόνο που ξέρω πως ένα δίκτυο υποστήριξης υφαίνεται γύρω της, αισθάνομαι πιο ήρεμη. Κάνεις πίτες; ποιά είναι η αγαπημένη σου;
Υποβλήθηκε από demi στις October 21, 2009 – 5:15μμ.
Η μαγειρική μου αρέσει πολύ και ασχολούμαι αρκετά, χωρίς μεγάλη επιτυχία πάντα. Με τις πίτες δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα γιατί έχω τη γιαννιώτισσα πεθερά που είναι top στο είδος. Πάντως φτιάχνω στα γρήγορα την αλευρόπιτα ή αλλιώς κασσόπιτα, ιδιαίτερα διαδεδομένη στην περιοχή.
Χαιρετισμούς και ό,τι χρειαστείς εδώ είμαστε.
Υποβλήθηκε από big mama στις October 19, 2009 – 9:24μμ.
Πέντε χρόνια ήταν στην Κρήτη το κοριτσάκι μου και πάντα η ώρα του αποχωρισμού ήταν η χειρότερη! Άλλά να σου πω την αλήθεια, επειδή τότε δούλευα και δεν την χαιρόμουνα πολύ όταν ερχόταν, κάθε φορά που πήγαινα κάτω, ήταν για μένα, και για εκείνη, μέρες γιορτής! Με το καλό να σου ξαναέλθει όσο πιο σύντομα μπορεί!
Η πίτα, τέλεια μου φαίνεται εμένα!
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 20, 2009 – 9:01μμ.
Στην όψη καλή δείχνει και νόστιμη ήταν, αλλά μπουκωτική. Είχε δυσανάλογη ζύμη και γέμιση.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ μ’αυτήν την αλλαγή. Περιμένω να έρθουν πιο ήρεμες μέρες, να έχουμε προσαρμοστεί στη νέα μας ζωή. Ευτυχώς κι εκείνη κι εγώ κάνουμε κάτι που αγαπάμε πολύ, επομένως η καρδιά μας -σ’ενα κομμάτι της είναι γεμάτη-. Προσπαθώ να σκεφτώ τη δική μου επίσκεψη, αν μπορέσω να μείνω μια εβδομάδα μαζί της. Ονειρεύομαι τη λίμνη, την ομίχλη, τη βροχή. Να γράφω στο laptop και να πίνω τον καφέ μου στη λίμνη. Να καταγράψω στο μυαλό μου τον νέο της κόσμο. Να μάθω μια καταπληκτική πίτα με κοτόπουλο και ρύζι που μου έταξαν 🙂 Ορίστε, προσπαθώ να χαμογελάω.
Υποβλήθηκε από φουλα στις October 19, 2009 – 9:43μμ.
Εύχομαι να καλοδέχεσαι πάντα τη κορούλα σου και να απολαμβάνετε μαζί τις γευστικες συναντήσεις σας.Χαίρομαι που τα λέτε οι δυο σας,τα κορίτσια σίγουρα μας καταλαβαίνουν καλύτερα εμας τις μητερες,ο γιος μου είναι αρκετά απόμακρος και δύσκολα μιλάει για τον εαυτό του κι ας είναι τώρα ένα χρόνο στην Αγγλία. Λατρεύω το μαγείρεμα,πάντα το θεωρούσα τη σημαντικότερη προσφορά για τους αγαπημένους μας.
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 20, 2009 – 7:04πμ.
Να σου πω κάτι που είδα στην κόρη μου. Το να γίνεσαι “απόμακρος” είναι τεχνική επιβίωσης. Προσπαθούν να μην επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εκδηλώνονται και να παρασύρονται από τα συναισθήματά τα δικά τους και των δικών τους ανθρώπων. Γιατί μετά η μοναξιά είναι πιο έντονη. Έτσι μέχρι να ισορροπήσουν, επιλέγουν να είναι κλειστοί ακόμα και όταν είναι στην αγκαλιά του σπιτιού τους. Κρατάμε ανοικτή τη γέφυρα, τα συναισθήματά μας ατάραχα, κυττάμε αλλού για να μην νιώσουν πως τους καταπιέζουμε με το ενδιαφέρον μας και κάποια στιγμή θα έχουν ωριμάσει και θα νοιώσουν αρκετά δυνατοί να δείχνουν τις ανάγκες τους.
Να περνούν καλά, να απολαμβάνουν τις σπουδές τους, να προσέχουν τους εαυτούς τους.
Υποβλήθηκε από ΑΣΠΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ στις October 20, 2009 – 2:00μμ.
Είμαι μητέρα αγοριών, όταν έφυγαν για σπουδές δεν ήταν τόσο δύσκολα, όσο όταν παντρεύτηκαν. Πήραν πολύ καλές κοπέλες και έχουμε εξαιρετικές σχέσεις, με την μία, μάλιστα έχουμε σχέση μητέρας κόρης και επιστήθιας φίλης. Όμως ενώ χαιρόμουν πάρα πολύ για τους γάμους τους και για τις κοπέλες που πήραν, όταν γύριζα στο σπίτι είχα μεγάλη στεναχώρια, έκανα καιρό να συνέλθω. Τώρα ειμαι μια ευτυχισμένη γιαγιά 58 ετών,έτοιμη να θυσιάσω τα πάντα για τα εγγονάκια μου, εκτός βέβαια απο αυτά που ξεβολεύουν τον άνδρα μου.Η σχέση μου μαζι του πάνω απ’ολα.Ειμαστε απο 17 χρόνων μαζί και είμαστε ακόμα όπως νέοι. Μετά τον έρωτα ήρθε η αγάπη, εαν το έχετε νοιώσει με καταλαβαίνετε. Πέρασαν μαζι του 42 χρόνια σαν νεράκι, ελπίζω για πάντα μαζι του. Τέλος πάντων μ’επιασε ξαφνική διάθεση εξομολόγησης μετά το γράμμα της Vicky για τον αποχωρισμό της κόρης της. Vicky μου, η ζωη συνεχίζεται και αλήθεια ειναι πολύ όμορφη.
Υποβλήθηκε από Μιντα στις October 20, 2009 – 3:01μμ.
καθε φορα που μπαινω και διαβαζω τα σχολια και τις απαντησεις μου φτιαχνει η διαθεση ..σαν να μυριζω φρεσκοψημενο ζυμωτο ψωμι:-)))
Κα Σαββοπουλου ευχομαι ολοψυχα να τα εκατοστησετε ,παντα μαζι με τον αντρα σας ,τα παιδια σας,τα εγγονια σας, τα δισεγγονα σας !!
Υποβλήθηκε από ΑΣΠΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ στις October 21, 2009 – 8:10πμ.
Σας ευχαριστώ πολύ Μιντα και ανταποδίδω.
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 20, 2009 – 9:40μμ.
Ευτυχώς που υπάρχουν τέτοιες εικόνες ακόμα και φωτίζουν την ελπίδα πως η αγάπη, ίσως, δεν αργήσει κι άλλη μια μέρα. Μεγαλώνω τα παιδιά μου, χωρίς τον μπαμπά τους, από τότε που ήταν 5 και 4 ετών. Δεν ήρθε άλλος μπαμπάς στο σπίτι, προσπαθούσα να γεφυρώσω τη σχέση τους με τον μοναδικό -όπως τους έλεγα- μπαμπά. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή αλλά στο τέλος τα παιδιά έχουν αποκτήσει καλή σχέση μαζί του. Με μεγάλο κόστος δικό μου. Αλλά τουλάχιστον έχουν πατέρα. Που δείχνει πως νοιάζεται γι’αυτά και ανταποκρίνεται στις ευθύνες του στο μέτρο που μπορεί κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε ποτέ απαιτητικοί απέναντί του. Η σχέση μου με τα παιδιά είναι τόσο δεμένη γιατί πέρασε μέσα από κύματα.
Τα λέω όλα αυτά, για να σας πω πως έφτασα στο TasteFULL. Γιατί για μένα η κάθε μέρα ήταν μια προσπάθεια να φέρω χαμόγελα σε παιδικά προσωπάκια, να στεγνώσω δάκρυα, να γλυκάνω καρδούλες. Το στρωμένο τραπέζι με βοήθησε να μιλάω μαζί τους, να λύνω προβλήματα, να τα κυττάζω στα μάτια, να ακούω. Και με περιορισμένα οικονομικά, έμαθα να αναγνωρίζω και να αξιοποιώ την αφθονία στη ζωή μας.
Αν μπορώ να μοιραστώ ότι έχω μάθει και εφαρμόσει στη ζωή μου και γλυκάνω μαμάδες αυτή τη φορά που δυσκολεύονται στη δική τους διαδρομή, θα αισθανθώ πως εκπληρώνω το σκοπό μου.
Άσπα μου, χαμογελώ στη ζωή που έρχεται κι ελπίζω στα καλύτερα
Υποβλήθηκε από ΑΣΠΑ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ στις October 21, 2009 – 8:08πμ.
Καλημέρα Vicky μου.Οχι μόνο μπορείς να μοιραστείς τα αισθήματα σου,αλλα καταφέρνεις με την γλύκα σου να φέρνεις τους αναγνώστες σου σε διάθεση εξομολόγησις(βλεπε Ασπα), μπράβο που τα καταφέρνεις τόσο καλά. Μπράβο σου.
Υποβλήθηκε από Νεκτάριος στις October 22, 2009 – 9:11μμ.
Πραγματικός γνωστης της μαγειρικής τέχνης.
Αυτό που κάνεις είναι πολλή όμορφο!!!
Σε παρακολουθώ πάντα…καλή συνέχεια σε ότι κάνεις με τον δικό σου ιδιαίτερο τρόπο…
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 23, 2009 – 8:55πμ.
Σ’ευχαριστώ Νεκτάριε 🙂
Υποβλήθηκε από marie στις October 24, 2009 – 10:59μμ.
σας παρακολουθω περιπου 1 μηνα και καποιες απο τις συνταγες τις εχω κανει γιατι λατρευω την μαγειρικη!! σημερα που διαβασα για τις κυριακες των απoχωρισμων καταλαβα οτι εκτος απο εξαιρετικη μαγειρισσα εισαι πολυ καλη μαμα!! συγκινηθηκα ιδιαιτερα!!σκεφτηκα πως θα ειμαι και εγω με τα μικρα μου οταν θα ανοιξουν τα φτερα τους!τωρα ειναι μικρα-9 και 7 χρονων-και μεσα απο την μαγειρικη τους περναω πολλα μηνυματα.ευχαριστω! καλη συνεχεια!
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 26, 2009 – 4:38μμ.
Σ’ευχαριστώ Marie. Να χαίρεσαι τα παιδιά σου και να κάνεις κάθε στιγμή της ζωής σας όμορφη και νόστιμη!
Υποβλήθηκε από depipolizou στις October 26, 2009 – 3:53μμ.
Βίκυ, μου άρεσε πολύ η συνταγή της “ηπειρώτικης πίτας” σου. Μοιάζει με την δική μου…. Το μαργαριτάρι, σαν την αγάπη, χρειάζεται χρόνο για ωριμάσει και πρέπει να επιζήσει μέσα από απροσδόκητες δυσκολίες και προκλήσεις, αν θέλει να γίνει κάτι σπάνιο και όμορφο!!
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 26, 2009 – 4:06μμ.
Σ’ευχαριστώ Δέσποινα. Η αγάπη και η γνώση που έχεις για τα μαργαριτάρια φαίνονται στο blog σου http://weluvpearls.wordpress.com/ Μου αρέσει να με ονειρεύομαι με τα μαργαριτάρια μου αλλά συνήθως είμαι με το μαχαίρι του chef στην κουζίνα μου!
Υποβλήθηκε από Αρετή στις October 27, 2009 – 1:18πμ.
Χαίρετε, έπεσα πάνω σας γυρεύοντας στο δίκτυο μυστικά για την κρέμα καραμελέ. Έρχονται αύριο συγγενείς για την 28η Οκτώβρη, είμαι καλεσμένη σε τραπέζι και σκέφτηκα να ετοιμάσω ένα γλυκό. Σπουδάζω δεύτερη χρονιά στα Γιάννινα κι ακόμη δεν μπορώ να κρατήσω τα δάκρυά μου όταν αφήνω τους δικούς μου πίσω στην Αθήνα. Ως την Κόρινθο, ο Ισθμός λειτουργεί κάποτε σα διακοπτάκι. Ευχαριστούμε.
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 27, 2009 – 10:13πμ.
Καλωσόρισες Αρετή, κι εσύ και όλα τα παιδιά που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους! Με χαρά μάνας σε καλωσορίζω. Να έρχεσαι όσο συχνά θέλεις να παίρνεις “άρωμα σπιτιού” και οικογένειας. Ο κόσμος του tastefull είναι κόσμος αγάπης και το φαγητό είναι προσφορά ψυχής. Μαγειρεύεις κι όλας! Άξια κόρη, άξια και η μανούλα που σε έμαθε. Ό,τι χρειάζεσαι, ρώτα με 🙂 Καλές σπουδές, να απολαμβάνεις τη διαδρομή!
Υποβλήθηκε από mariam στις November 10, 2009 – 1:23μμ.
“Μεγαλώνω τα παιδιά μου, χωρίς τον μπαμπά τους, από τότε που ήταν 5 και 4 ετών. Δεν ήρθε άλλος μπαμπάς στο σπίτι, προσπαθούσα να γεφυρώσω τη σχέση τους με τον μοναδικό τους μπαμπά. Ήταν πολύ δύσκολη η διαδρομή αλλά στο τέλος τα παιδιά έχουν αποκτήσει καλή σχέση μαζί του. Με μεγάλο κόστος δικό μου…Αλλά τουλάχιστον έχουν πατέρα. Που δείχνει πως νοιάζεται γι’αυτά και ανταποκρίνεται στις ευθύνες του στο μέτρο που μπορεί κάθε φορά. Έτσι κι αλλιώς δεν είμασταν ποτέ απαιτητικοί απέναντί του.” Έτσι ακριβώς θα άρχιζα κι εγώ την ιστορία μου. Μόνο που τα δικά μου ήταν 9 και 4 ετών. Ήρθαν πολλές στιγμές που απελπίστηκα, που είπα γιατί να κάνω μαθήματα εγώ σε κάποιον για το πως να είναι καλός πατέρας, για το πως θα φτιάξει μια σχέση με τα ίδια του τα παιδιά για την οποία δεν θα ντρέπεται στο βάθος του χρόνου. Το έκανα όμως για τη ψυχή και το μυαλό των παιδιών. Κι η ‘δουλειά’ μου πάνω σε αυτά τα παιδιά είναι που τώρα με έχει ανταμείψει τόσο πλουσιοπάροχα. Τα παιδιά που μοιράζονται μαζί μου, που στηρίζουν, που κατανοούν τις δυσκολίες που ακόμα έχουμε στην καθημερινότητά μας. Ευτυχώς είναι μόνο υλικές και όχι συναισθηματικές. Επειδή κι εμείς δεν υπήρξαμε ιδιαίτερα απαιτητικοί από εκείνον, προκειμένου να έχουμε την ηρεμία μας. Πιστεύω πως και μόνο που αποφάσισες να μοιραστείς αυτή την ιστορία μαζί μας είναι αρκετό. Εγώ πάντως δεν ξέρω αν μπορώ να βοηθήσω άλλους μιά που θεωρώ ότι ακόμα μαθαίνω και “χαμογελώ στη ζωή που έρχεται κι ελπίζω στα καλύτερα”, φυσικά. Καλό μεσημέρι.
Υποβλήθηκε από Vicky στις November 14, 2009 – 12:22μμ.
Έχω δει δύο ξεκάθαρα διαφορετικές αντιμετωπίσεις από γυναίκες που φορούν τα παπούτσια μας. Στη μία επικρατεί ο εγωϊσμός, με την έκφραση οργής και εκδίκησης με όποιες συνέπειες και στην άλλη η αυτοθυσία, με τη προσπάθεια γεφύρωσης του χάσματος για να μπορέσουν να πατήσουν κάπου τα παιδιά. Έχω σταθεί στο δεύτερο στρατόπεδο παρότι θα ήθελα πολλές φορές να πάω στο πρώτο! Η μακροπρόθεσμη ανάγκη των παιδιών να έχουν δύο γονείς με έκανε πάντα να παίρνω το ρόλο της γέφυρας. Μ’άρεσε πολύ που είπες ότι “ευτυχώς, οι ανάγκες είναι μόνο υλικές και όχι συναισθηματικές”. Χαίρομαι για την ισορροπία στη σχέση σου με τα παιδιά. Αυτή είναι μια ηρεμία ψυχής που αξίζει με το παραπάνω σε όποια μάνα μεγαλώνει μόνη της παιδιά.
Υποβλήθηκε από Katerina στις November 29, 2009 – 1:47πμ.
Αχ αυτό το δρομολόγιο Αθήνα Γιάννενα με τα στενάχωρα ας είναι αεράτα και μοντέρνα λεωφορεία.. Να κερδίσουν πόντους και να ταξιδεύουν περισσότεροι.. Η μεγάλη κόρη ξεκίνησε απο τα Γιάννενα και κοντά της, σ’αυτήν την όμορφη πόλη, ξανάζησα τα φοιτητικά μου, γιατί θέλοντας και μή επηρεάζεσαι από τη νεανική ατμόσφαιρα και τα όμορφα στέκια!
Υποβλήθηκε από Vicky Koumantou στις November 30, 2009 – 2:29μμ.
Κατερίνα, να ήξερες πόσο περιμένω τη μέρα που θα έχω βάλει σε σειρά τη δουλειά μου, το site και να έχω ένα φως ότι επαγγελματικά εχω ξεκινήσει με νέα καριέρα για να πάρω ξανά το λεωφορείο να πάω να την συναντήσω. Μου έχει λείψει τόσο πολύ κι εγώ είμαι ριζωμένη στην Αθήνα. Κι τις δύο φορές που έχει έρθει όλα ήταν τόσο γρήγορα…
Υποβλήθηκε από Flora στις October 20, 2009 – 8:18μμ.
Γλυκειά μου Βίκυ, πόσο με συγκινείς κάθε φορά!
Υποβλήθηκε από Vicky στις October 20, 2009 – 9:44μμ.
Παίζω preview από έργο που θα δεις 🙂