Mικρό και αγχωτικό ήταν το φετινό καλοκαίρι για μένα, με πολλές δουλειές και έννοιες. Νομίζω πως η αίσθηση ηρεμίας έρχεται μόνο όταν τα πράγματα είναι τακτοποιημένα στη θέση τους και οι διακοπές είναι ένα διάλειμμα σε μια ομαλή ροή ενεργειών.
Αυτό το καλοκαίρι συνέχισε το τέμπο του φετινού χειμώνα, σε εντάσεις και ανασφάλεια. Και όπως σε κάθε ίωση, ένας υγιής οργανισμός παράγει αντισώματα, έτσι κι εγώ μαθαίνω να διαχειρίζομαι καλύτερα την συναισθηματική πίεση που δημιουργεί η εποχή. Πολύ δύσκολο το project, αλλά καταφέρνω να εστιάζω στην πυξίδα μου, να κρατώ ανοικτή την κουζίνα μου και να γεμίζω σελίδες στο τετράδιο σημειώσεων.
Για να πάρω δύναμη, έμπνευση και διάθεση να σχεδιάζω χάρτες gps για την πλήρη αξιοποίηση των υλικών που φτάνουν στην κουζίνα μου, χρειάζομαι κι εγώ βοήθεια. Την παίρνω από τα ταξίδια, τα βιβλία και τους ανθρώπους. Όσο πιο καθαρή η ενέργεια του χώρου και όσο πιο μεγάλο το πάθος των ανθρώπων, τόσο πιο δυνατή είναι η δόση έμπνευσης για μένα.
Μια τέτοια δόση πήρα φέτος στο Πήλιο και έδωσε άμεσα αποτελέσματα με το που γύρισα στην Αθήνα. Το βουνό είναι μαγικό για να με ηρεμεί και να με ξεκουράζει. Συντονίζει την ενεργειακή μου συχνότητα στους ήχους των νερών, της κίνησης των φυλλωσιών από τον άνεμο, των ακτίδων του φωτός που διαπερνούν τις πρασινάδες στις ρεματιές. Το Πήλιο είναι “τρυφερό”, μ’αγκαλιάζει, με εξαφανίζει στις ρεματιές και τα μονοπάτια, οδηγώντας με συνεχώς σε νέους προορισμούς. Είναι “γυναικείο”, κατοικείται από τις Νύμφες των νερών, είναι γεμάτο φαγητό και θέλει σοφία να διακρίνεις ποιο μαζεύεις και ποιο όχι.
Ξενώνας Αμανίτα
Ένα τέτοιο μονοπάτι με οδήγησε από την πλατεία της Αγίας Παρασκευής, στην Τσαγκαράδα, στην πόρτα του ξενώνα Αμανίτα, που έχουν δημιουργήσει ο Φιλάρετος και η Μαριάννα. Ο Φιλάρετος έχει αγαπήσει το βουνό και έχει μάθει πολλά περισσότερα μυστικά, από όσα ξέρουν οι ντόπιοι. Ξέρει να μαζεύει μανιτάρια και οργανώνει περιπάτους συλλογής μανιταριών το χειμώνα και την άνοιξη. Ξέρει να συλλέγει και να αξιοποιεί κάθετι που παράγει η περιοχή του. Η κουζίνα του γεμίζει συνεχώς βαζάκια με πολύ ιδιαίτερο περιεχόμενο και αδειάζει συνεχώς γιατί οι φίλοι του Αμανίτα ξέρουν να εκτιμούν τα καλά προϊόντα.
Μπήκα στην κουζίνα του Φιλάρετου και ήταν το εργαστήρι που ονειρεύεται κάθε μαγείρισσα. Τακτικό, οργανωμένο, με πάγκους ελεύθερους για δημιουργία. Σαν καπετάνιος στην κουζίνα του κρατά ημερολόγιο πλοίου. Καμία σχέση με το δικό μου τετράδιο σημειώσεων. Το δικό του ήταν μια τακτική λίστα, με ημερομηνία και δυο-τρεις σειρές με τα υλικά μαγειρέματος της ημέρας.
Δοκίμασα το πατέ μανιταριών που αλείφει στα ψωμάκια και τη κονσέρβα με τα βραστά μανιτάρια. Τέλεια και τα δύο. Μου είπε πως αναζητά τρόπο να διαρκεί η κονσέρβα περισσότερο χρόνο και ανοίξαμε κουβέντα για τις διαδικασίες κονσερβοποίησης. Από τα πρώτα που έκανα όταν γύρισα σπίτι μου ήταν κονσέρβα με φέτες μανιταριών (χωρίς όξινο στοιχείο), κονσέρβα με ψητά πλευρώτους (για να είναι πάντα έτοιμα στο ντουλάπι) και αποξηραμένα μανιτάρια. Όλα πέτυχαν και είμαι στο χρόνο αναμονής και δοκιμών, πριν γράψω τα άρθρα μου.
Ο Χαμένος Μονόκερος
Ο Χρήστος και η Claire, στην κουζίνα του Χαμένου Μονόκερου, παραμένουν σταθερή πηγή έμπνευσης στο τρόπο που διαχειρίζονται τα προϊόντα, το μαγείρεμα και το σερβίρισμά τους και τον τρόπο που έχουν καταφέρει να ζουν τη ζωή, σε ένα ονειρικό σκηνικό κάνοντας κάτι που αγαπούν. Εύχομαι στον εαυτό μου να το πετύχει σύντομα.
Παρότι ο Χρήστος δεν μαγειρεύει ελληνική παραδοσιακή κουζίνα , η γλύκα στα πιάτα του και το σωστό μαγείρεμα είναι τέτοιο που δύσκολα το απαρνήθηκα για ένα γαβράκι δίπλα στο κύμα ή μια γίγαντες στους Ταξιάρχες. Ξαναγύριζα με ευγνωμοσύνη για ένα ακόμα δείπνο στην αυλή του Μονόκερου.
Η ομορφότερη βραδιά στο Πήλιο ήταν στην ταράτσα του Μονόκερου, ξαπλωμένη στη σεζ λονγκ να κοιμάμαι εξαντλημένη και χαρούμενη και να κρυφοκοιτάζω την πανσέληνο, κλείνοντας τα μάτια γρήγορα για να κρατήσω την εικόνα του στολισμένου ουρανού και να προλάβω να απολαύσω το αεράκι της νύχτας στο πρόσωπό μου.
Σύμπαν, έχω κάνει τις ευχές μου. Ελπίζω να ακούς!