Την λέω “ξυπνητήρι” γιατί τρως μια κουταλιά και σκάνε στο στόμα σου μικρές εκρήξεις από τα αιθέρια έλαια της φλούδας. Μοσχοβολά μανταρίνι και σε κάνει να ζωντανεύεις και να χαμογελάς στη μέρα που έρχεται!
Αν φτιαχτεί σωστά μια μαρμελάδα, διατηρεί ολοζώντανο τον χαρακτήρα του φρούτου και μ’αυτό εννοώ το άρωμα, τη γεύση και φυσικά το χρώμα.
Να σας πω, μια στιγμή, τα δικά μου σημεία επιτυχίας μιας μαρμελάδας:
1. Καμμία μαρμελάδα, όπως και κανένα γλυκό κουταλιού, δεν έχει ανάγκη τη γλυκόζη για να πετύχει. Πιστεύω πως η γλυκόζη έχει μαγικές ιδιότητες να κάνει όλες τις γεύσεις ίδιες, σκεπάζοντας με ένα πέπλο ακόμα και τα πιο έντονα χαρακτηριστικά ενός φρούτου. Αν έχετε συνηθίσει να την χρησιμοποιείτε δοκιμάστε χωρίς αυτήν. Θα εκπλαγείτε από τη διαφορά.
2. Η μεγάλη ποσότητα ζάχαρης, επίσης, σκεπάζει το φρούτο. Πολλές φορές οδηγεί σε πλεόνασμα υγρών, το οποίο σας κάνει να δυναμώνετε τη φωτιά για να δέσει με αποτέλεσμα να χάνεται το χρώμα του φρούτου καθώς η ζάχαρη σκουραίνει. Με καμμία εξαίρεση προς τα πάνω (και συνεχείς δοκιμές προς τα κάτω) ο κανόνας που ακολουθώ με επιτυχία είναι να βάζω ποσότητα ζάχαρης ίση με το 60% του έτοιμου φρούτου.
3. Δεν κάνω ποτέ ποσότητα πάνω από δύο κιλά φρούτο τη φορά. Η μεγάλη ποσότητα υλικού δεν βοηθά να δέσει η μαρμελάδα στο σωστό χρόνο, με συνέπεια να κινδυνεύει να “πιάσει” στον πάτο και να χάσει το χρώμα της. Δεν είναι προτιμότερο να φτιάχνετε πετυχημένη μαρμελάδα και ας την φτιάχνετε πιο συχνά;
4. Το φρούτο που θα επιλέξετε έχει καθοριστική σημασία για το αποτέλεσμα, πέρα από την τεχνική. Η μαρμελάδα στην κεντρική φωτογραφία έγινε με μανταρίνια του Δεκεμβρίου, με λεία και σφικτή φλούδα πάνω στο φρούτο (όχι αυτά που είναι φουσκωμένα και μαλακά στο πιάσιμο) και πολύ γλυκά. Ακόμα και η φλούδα όταν την δοκίμαζες ωμή, έδινε πιπεράτη, δροσερή γεύση. Το αποτέλεσμα ήταν μια γλυκειά, έντονα αρωματική μαρμελάδα. Η μαρμελάδα που έκανα αυτές τις μέρες, με τα μανταρίνια μιας απότιστης μανταρινιάς φιλικού κήπου, απέχει από την περσινή μου μαρμελάδα. Είναι αρωματική, όχι τόσο γλυκειά και αφήνει μια επίγευση πικρή, σαν νεράτζι. Τα μανταρίνια που χρησιμοποίησα ήταν έντονα ξινά, σαν φρέσκο πορτοκάλι και η φλούδα ήταν αρωματική μεν, πικρή δε.
Επομένως, όταν πετύχετε στη λαϊκή μανταρίνια σφικτά, γλυκά, ζουμερά και ιδανικά χωρίς κουκούτσια, τότε είναι η ώρα να κάνετε μαρμελάδα. Αν πάλι έχετε στον κήπο σας μια μανταρινιά με λιγότερο καλά από τα ιδανικά μανταρίνια, δεν πειράζει. Θα είναι η δική σας μαρμελάδα κι ας γίνει και λίγο πικρή.
Είναι ιδανική συνοδός σε ένα κόμψο κέϊκ σοκολάτας, απλώνεται τέλεια πάνω σε μια πάστα φλώρα ή τυλίγεται μέσα στα νηστίσιμα σκαλτσούνια ή μεταμορφώνεται σε ζελεδένιο λουκουμάκι. Έτσι! Για να αποκτήσει περισσότερη γεύση ο φετινός χειμώνας!