Τα πρωτοαντίκρυσα σε ένα ζαχαροπλαστείο, τα Χριστούγεννα στην Κέρκυρα. Γλασαρισμένα κυπελάκια, τυλιγμένα στη ζελατίνα τους, όμορφα βαλμένα σε ένα καλαθάκι. “Νεράντζια φρουϊ γλασέ”, μου είπε η υπάλληλος.
Φυσικά αγόρασα για να δοκιμάσω μαζί με φέτες κιτρολέμονο γλασέ, συκομαγίδες και το φημισμένο κορμό βουτύρου.
Την χάρηκα την Κέρκυρα, την έβαλα στη ψυχή μου. Όπως και τους Κερκυραίους που γνώρισα! Τόσο ζεστοί, τόσο ανοιχτοί, τόσο χαμογελαστοί! Να εξηγήσουν, να μιλήσουν, να δώσουν συνταγές, να μαγειρέψουν, να καλωσορίσουν.
Έχω ακόμα σπετσερικό στο ντουλάπι μου που περιμένει την κερκυραϊκή παστιτσάδα και ευτυχώς όμορφους ανθρώπους στο μυαλό μου που περιμένω με χαρά να ξανασυναντήσω!
Τα αγάπησα φέτος τα νεράντζια. Μετά την τέλεια μαρμελάδα νεράντζι με ουϊσκι, καταπιάστηκα να βρω τον τρόπο να τα γλασάρω. Και όπως όλα τα πράγματα, ήταν πιο εύκολο από όσο νόμιζα.
το έτοιμο και το σπιτικό – γευστική δοκιμή
Στη γευστική δοκιμή μεταξύ του αγορασμένου και του σπιτικού, λυπάμαι που θα το πω, αλλά με κέρδισε το σπιτικό, για τους ίδιους πάντα λόγους:
- η γλυκόζη που βάζουν στα γλυκά για να διατηρούνται μαλακά και να έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής στο ράφι, ισοπεδώνει τη γεύση και το άρωμα
- το ίδιο κάνει και η μεγάλη ποσότητα ζάχαρης
Το δικό μου νεράντζι φρουϊ γλασέ μύριζε “λεμόνι”, ξέρετε αυτή η όξινη φρεσκάδα που σε ξυπνάει, ενώ το έτοιμο δεν μύριζε σχεδόν καθόλου. Με κλειστά μάτια δεν θα αναγνώριζα το έτοιμο φρουϊ γλασέ, από τη μυρωδιά.
Η υφή του έτοιμου ήταν σαν να τρως ζελεδένια καραμέλα, η υφή του σπιτικού ήταν σαν να τρως δροσερό και ζωντανό φρούτο!
Επίσης, επειδή δεν τα έξυσα να ελευθερωθούν τα αιθέρια έλαια τους, αυτά φυλακίστηκαν και σε κάθε μπουκιά έσκαγαν στο στόμα δίνοντας μια φρεσκάδα αρώματος και γεύσης που διαρκούσε τουλάχιστον μια ώρα!!!
Στην περίοδο της νηστείας, τα νεράντζια φρουϊ γλασέ έχουν μεγάλη ζήτηση, κυρίως αν είναι τόσο ζωντανά και αρωματικά. Το ένα τέταρτο, πιστέψτε με, ικανοποιεί τη λαχτάρα για γλυκό και αφήνει το στόμα αρωματισμένο για πολλή ώρα μετά.
© header photo by: Γεώργιος Δέτσης