Όσο μαγειρεύω και μαθαίνω μέσα από τους ανθρώπους, τις κουζίνες και τα βιβλία, τόσο περισσότερο κατανοώ πόσο μεγάλη ανάγκη έχει η χώρα μου να μιλάνε για τα πιάτα, τα προϊόντα και τον γαστρονομικό της πλούτο.
Ένα πιάτο μένει κρυμμένο στις σελίδες ενός βιβλίου ή τις μνήμες ενός ανθρώπου και ζωντανεύει ξανά μόνο όταν κάποιος μιλήσει γι’αυτό, όταν μπει στον κόπο να ενώσει ξανά τα συστατικά του και να το μαγειρέψει.
Αυτό έκανε η Κατερίνα Ρεμούνδου, μαγειρεύοντας σαρακοστιανά πιάτα της Ελλάδας, στην κουζίνα της ΠΥΡΝΑ, στην Πολιτεία. Έφερε στην προσοχή μας πιάτα, μερικά γνωστά κι αγαπημένα, όπως οι σουπιές με μάραθο και τα μαυρομάτικα φασόλια σαλάτα και μερικά ξεχασμένα, όπως το νηστίσιμο στιφάδο με δαμάσκηνα και τη κρέμα ροδιού.
Η Κατερίνα, παιδί της πόλης, έκανε καινούργιο ξεκίνημα στο νησί της, την Άνδρο, αποφασίζοντας να ζήσει μόνιμα εκεί και να ανοίξει ένα εστιατόριο, του Ζοζέφ, και να καταφέρει να το κάνει γαστρονομικό προορισμό για τους κατοίκους και τους επισκέπτες του νησιού.
Μας μίλησε για την δική της μαγειρική παιδεία, για τους άντρες στην οικογένειά της που ήταν δεινοί μάγειροι και της άφησαν πλούσια γευστική μνήμη. Μας είπε για την Ανδριώτικη κουζίνα, τα μπαμπιλόνια (μεγάλοι καρποί εσπεριδοειδών φερμένοι από την Ινδία), τους λεμονανθούς και την αγαπημένη της λίρα (κολοκύθα μακριά, με συμπαγή σάρκα) για την οποία ετοιμάζει βιβλίο με συνταγές.
Μίλησε για τα χοιροσφάγια του Νοέμβρη, τη λούζα, το λουκάνικο και την μετρημένη ποσότητα κρέατος που αποθηκευόταν για να περάσει η οικογένεια ένα ολόκληρο χρόνο. Κάθε μερίδα ήταν πολύτιμη.
Η φουρτάλια, η ομελέτα με ανδριώτικο λουκάνικο, πατάτες ή λαχανικά, είναι τόσο συνυφασμένο πιάτο με τη ψυχή της Άνδρου, γιατί έδινε όσα είχε νοσταλγήσει κάθε Ανδριώτης ναυτικός, όταν επέστρεφε στο νησί.
Μας είπε :
- πως το φύλλο της πίτας γίνεται με μαγιά και η φημισμένη τυρόπιτα της Άνδρου γίνεται με πετρωτή και βολάκι και μπόλικο άγριο μάραθο
- πως η σιγκαθουρόπιτα είναι ψωμί γεμιστό με λουκάνικα, σίσιρα, λούζα και λαρδί
- πως ο πασχαλινός Λαμπριάτης είναι το γεμιστό αρνί με χορταρικά, δυόσμο και τυριά και ψήνεται στο φούρνο
- πως το γλυκό του νησιού είναι το παστέλι και
- πως παστιτσάκια λένε στην Άνδρο τα στρογγυλά αμυγδαλωτά, σαν λευκούς εργολάβους.
Ένας χείμαρρος ήταν οι γνώσεις και οι εμπειρίες της και είχαμε ξαφνικά γίνει ένας κύκλος, μια δεκαριά γυναίκες να ανταλλάσουμε γνώσεις και μνήμες, ταξιδεύοντας την Ελλάδα πάνω κάτω.
Ιδιαίτερη μνεία έκανε στο έργο που άφησε πίσω της η Εύη Βουτσινά – στις σελίδες ενός βιβλίου της βρήκε το νηστίσιμο στιφάδο, το ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας και μας το πρόσφερε με τη συνειδητότητα ανθρώπου που κατανοεί τι προσφέρει ένα προσεγμένο πιάτο φαγητό.
Η Εύη Βουτσινά έχει καταγράψει τη συνταγή για νηστίσιμο στιφάδο με δαμάσκηνα από τα ορεινά της Καρδίτσας, στην περιοχή της λίμνης Πλαστήρα. Συνηθίζεται στις νηστείες και χρησιμοποιούν τα δαμάσκηνα στη θέση του κρέατος. Σκέτο μέλι είναι αυτό το φαγητό και το μόνο απαραίτητο συνοδευτικό είναι καλό προζυμένιο ψωμί.