Έχω μια συνήθεια, να κλείνω και να ανοίγω κύκλους, σ’αυτή τη ζωή. Ή τουλάχιστον να το συνειδητοποιώ όταν συμβαίνει. Κάθε φορά που ολοκληρώνεται ένα εγχείρημα, ένα μέρος του σχεδίου, λέω “ευχαριστώ” σε όσους με βοήθησαν. Έτσι προχωρώ πιο ανάλαφρη στο επόμενο βήμα, χωρίς να με βαραίνουν τα “ευχαριστώ” που δεν μοίρασα.
Κάθε Χριστούγεννα, “κλείνω” το χρόνο που πέρασε. Κάνοντας απολογισμό των εξελίξεων. Οραματιζόμενη το δρόμο που έχει πάρει ο καθένας από εμάς, στην οικογένειά μου. Αναλογίζομαι τις στιγμές της έντασης, της σκληρής δουλειάς, της μοναξιάς που κατά διαστήματα ζήσαμε και θέλω να δώσω το δικό μου σιωπηλό μήνυμα πως η αγάπη είναι το θεμέλιο της οικογένειας και το δομικό υλικό σε κάθε σχέση ψυχής. Κι όπως καλά ξέρετε, τα σιωπηλά μηνύματα ηχούν δυνατά!
Μπαίνω στην κουζίνα μου και φτιάχνω σε κάθε κουραμπιέ μια μικρή καρδούλα. Αφήνω μια πιατέλα στο σαλόνι μόνο για το γιο μου και στέλνω ένα mms στην κόρη μου, που σπουδάζει στα Γιάννενα. Το χαμόγελό του και η γλύκα στη φωνή της, μου δείχνουν πως οι παραλήπτες μου έλαβαν το μήνυμα.
Το “ευχαριστώ” μου κι αυτή τη χρονιά, το είπα στα παιδιά μου. Και στον Στέλιο Παρλιάρο, που μας έχει δώσει την συνταγή. Η εκτέλεση περιλαμβάνει τις δικές μου σημειώσεις.
© header photo by: Γεώργιος Δέτσης