Η αγάπη μου για τα παξιμάδια είναι γνωστή. Και ο σεβασμός μου για το πιο βασικό τρόφιμο στη δική μου κουζίνα, επίσης.
Το παξιμάδι είναι πάντα διαθέσιμο, δεν μπαγιατεύει και γίνεται βάση για πολλές μαγειρικές δημιουργίες. Την τελευταία φορά που έφευγε η Άννα για Ιωάννινα, ζήτησε να πάρει μαζί της παξιμάδια ολικής άλεσης γιατί η περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες, τα κάνει πιο σωστά διατροφικά.
Παξιμάδια ολικής δεν είχα ξανακάνει. Είχα στο ντουλάπι μου δύο αλεύρια ολικής, σταρένιο και σίκαλης. Ακολούθησα την πρακτική του 1% ξηρή μαγιά στην ποσότητα αλευριού, πρόσθεσα και το ελαιόλαδο για να “μαλακώσω” τη ζύμη, θυμήθηκα και τη γιαγιά Μαρία, στον Πίκρη, που έλεγε πως “παξιμάδι χωρίς λάδι, δεν βρέχεται” και προχώρησα.
Ζύμωσα στο μίξερ γιατί η ζύμη θέλει πολύ καλό ζύμωμα. Όπως ήταν αναμενόμενο, τα αλεύρια ολικής ρούφηξαν περισσότερο νερό. Πρόσθεσα κι άλλο λάδι όσο ζύμωνα γιατί έβλεπα τη ζύμη να κολλά στα τοιχώματα. Στο τέλος έγινε μια “γεμάτη” ζύμη, με σώμα, την οποία έκανα παξιμάδια, όπως περιγράφω πιο κάτω.
Εγιναν παξιμάδια με ελαφριά αντίσταση στο δόντι, όχι τόσο αφράτα όπως τα Παξιμάδια Κυθήρων με ελαιόλαδο και κίτρινο σταρένιο αλεύρι . Όμως είχαν την μυρωδιά της γης και τη γεύση του ψωμιού! Με χαρά σκεφτόμουν να γλυστρούν στην τσάντα της κόρης μου για κολατσιό στη σχολή της. Μην ρωτάτε για το γιό μου, αυτός προτιμά τα αφράτα παξιμάδια και δεν παίρνει σνακ στη σχολή του από το σπίτι.