Σκεφτόμουν το μενού της εβδομάδας με το ξεκίνημα της Σαρακοστής και τα όσπρια πήραν κυρίαρχη θέση. Οι ρεβυθοκεφτέδες είναι η μία από τις δύο εκδοχές ρεβυθιών που τρώμε πολύ στο σπίτι.
Η άλλη είναι ρεβύθια σούπα -εξαιρετική εκτέλεση της αδελφής μου που ψήνει ολονυκτίς σε χαμηλό φούρνο σε σιφνέϊκο πήλινο τσουκάλι – τα οποία σερβίρω με δύο υλικά που δεν συνηθίζονται αλλά ανεβάζουν τη γεύση και την εμφάνιση του πιάτου σε άλλο επίπεδο. Ρόδι και δενδρολίβανο.
οι παραλλαγές
1. στα υλικά
Οι ρεβυθοκεφτέδες είναι δεκτικοί στα αρωματικά, γι’αυτό σε κάθε περιοχή της Ελλάδας έχουν επιλέξει την δική τους προτίμηση.
- Στην Σίφνο γίνονται με βραστή πατάτα, κρεμμύδι και αρωματίζονται με μαντζουράνα και δυόσμο.
- Στη Χίο γίνονται σκέτοι με κρεμμύδι και ρίγανη.
- Στη Σάμο προσθέτουν λίγο σκόρδο και λίγο ντοματοπολτό.
- Στο Καστελλόριζο δεν βάζουν ντοματοπολτό αλλά προσθέτουν στα παραπάνω δυόσμο και κύμινο.
- Στη Ζάκυνθο τους βουτάνε σε αυγό και αλεύρι πριν τους τηγανίσουν.
2. στην υφή
Αλλού αλέθουν τα ρεβύθια βρασμένα, αλλού άβραστα. Η διαφορά είναι στην υφή. Τα βρασμένα είναι πιο αμυλώδη και ο κεφτές έχει λείο περίβλημα ενώ τα ωμά είναι πιο τραγανά με ακανθώδες περίβλημα. Προσωπικά προτιμώ τα ωμά γιατί έχουν πιο ζωντανή γεύση που αναδύει όλα τα αρώματα. Εμένα δεν με ελκύουν οι πατατοκεφτέδες, έτσι κι αλλιώς.
3. στην πυκνότητα
Συνήθως κάνουν το μίγμα σφικτό, να πλάθεται σαν κεφτεδάκι, σε στρογγυλό ή μακρουλό σχήμα (σαν σουτζουκάκι). Αλλού το κάνουν σαν πυκνό χυλό και το ρίχνουν στο τηγάνι με το κουτάλι. Τέτοιοι είναι οι ρεθυθοκεφτέδες που βλέπετε στη φωτογραφία. Είναι ανάλαφροι, αρωματικοί, δεν σε μπουκώνουν καθόλου, παρά το τηγάνισμά τους.