Από την Κατάνια της Σικελίας, την πόλη που αντικρίζει το Ιόνιο Πέλαγος σε μια ευθεία με τη Ζάκυνθο, έρχονται αυτές οι τηγανίτες ρυζιού. Τραγανές, ανάγλυφες και μακρόστενες. Γεύση ντελικάτη. Το ρύζι βράζει με γάλα, αρωματίζεται με κανέλα και πορτοκάλι, η ζύμη τηγανίζεται σε λεπτά μπαστουνάκια και περιχύνεται με μέλι.
Στα μοναστήρια των Βενεδικτίνων
Η συνταγή εντοπίζεται στο Monastero dei Benedettini di San Nicolò, στην Κατάνια. Τα καθολικά μοναστήρια της Ευρώπης -σημεία εξουσίας και συσσώρευσης πλούτου- έχουν επιτελέσει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της γαστρονομίας.
Το Brodo di giuggiole -για το οποίο μιλήσαμε στις “Τζίντζολες στο βάζο“- σε μοναστήρια διαφύλαξε την αρχαία συνταγή του και επέζησε του Μεσαίωνα, μέχρι να αναγεννηθεί στην περιοχή του Βένετο. Το λικέρ Βενεδικτίνη δημιουργήθηκε σε αββαείο Βενεδικτίνων στη Νορμανδία, σαν θεραπευτικό ποτό με 27 βότανα. Σε επόμενο άρθρο θα σας πω, πώς το Κερκυραϊκό Παστίτσιο Ντόλτσε στο ίδιο μοναστήρι της Κατάνιας γεννιόταν σαν Timballo di Maccheroni και πήρε θέση καταγραφής στην ιταλική λογοτεχνία (“The Viceroys”, Federico De Roberto).
Δεν ήταν τυχαίο μοναστήρι ο Άγιος Νικόλαος. Τον 19ο αιώνα ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο μοναστήρι στον κόσμo (και κτίστηκε δύο φορές μετά από εκρήξεις της Αίτνας).

Τηγανίτες = crespelle
Crespelle τις ονόμασαν γιατί crespa (άγρια) είναι η επιφάνειά τους. Εντυπωσιάστηκα όταν τις συνάντησα και περισσότερο όταν τις έφτιαξα και τις δοκίμασα. Έχετε ποτέ σκεφτεί να τηγανίσετε ένα σφικτό ρυζόγαλο; αυτό είναι πρακτικά.
Το μυαλό μου πήγε στο άλλο αγαπημένο γλυκό, ιταλικής προέλευσης πάλι, τη ζακυνθινή φιτούρα, την τηγανητή κρέμα που πωλείται πασπαλισμένη με ζάχαρη και κανέλα, σε κάθε θρησκευτικό πανηγύρι του νησιού. Αυτή προέρχεται από το Μάρκε και το Βένετο κι εκεί την ξέρουν σαν crema fritta.
Σαν crespelle στην Ιταλία εννοούν και τις κρέπες. Πρακτικά και οι κρέπες τηγανίτες είναι, φτιαγμένες χωρίς λάδι σε αντικολλητικό τηγάνι.

Μακρόστενες τηγανίτες!
Οι τηγανίτες ρυζιού φτιάχνονται με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο! Η ζύμη απλώνεται σε επιφάνεια να κρυώσει και μετά κόβουμε με βρεγμένο μαχαίρι ένα φιλέτο ζύμης και το ρίχνουμε στο τηγάνι. Αυτό γίνεται για να φτιάξουμε μακρόστενα μπαστουνάκια. Θα μπορούσαμε να πάρουμε κουταλιές από το μίγμα και να φτιάξουμε τις γνωστές τηγανίτες. Διάβασα πως -σαν παραλλαγή- βάζουν περισσότερο αλεύρι στη ζύμη, πλάθουν κορδόνια, κόβουν και τηγανίζουν σαν κροκέτες.
Όμως τα μπαστουνάκια προσθέτουν στη ραφινάτη όψη και στο ότι δεν τα έχετε ξαναδεί!
Ρύζι στις τηγανίτες
Στην Ελλάδα, βάζουμε λίγο βρασμένο και αλεσμένο ρύζι στο χυλό που κάνουμε λουκουμάδες και το έχουμε δει σε δύο παρασκευές: στους Χανιώτικους λουκουμάδες και στα Ακούμια της Σύμης. Σε κανένα από τα δύο δεν καταλαβαίνεις το ρύζι.
Αυτές οι Σισιλιάνικες τηγανίτες με ρύζι είναι ανάγλυφες, τρυφερές, μαστιχωτές, μοσχοβολούν πορτοκάλι και κανέλα. Το ρύζι είναι ορατό. Δεν έχουν αυγά, έχουν μόνο γάλα. Λίγο αλεύρι να ενώσει το μίγμα και λίγη μαγιά ή μπέκιν πάουντερ για να φουσκώσουν στο τηγάνισμα.
Αραιώστε, με απλό ανακάτεμα, το παχύρευστο μέλι με φρέσκο χυμό πορτοκαλιού κι έχετε έτοιμο ρευστό σιρόπι να τις περιχύσετε στο σερβίρισμα.