Είχα μάθει από τους γονείς μου και συνήθισα και τα δικά μου παιδιά να τελειώνουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές με μια εβδομάδα στο βουνό.

Όπως συνηθίζω να λέω “η θάλασσα σε ξοδεύει, το βουνό σε αναζωογονεί”. Δεν μπορώ να φανταστώ καλοκαίρι χωρίς θάλασσα, όπως και δεν μπορώ να φανταστώ να μην το αποχαιρετώ στο βουνό. Να κοιμάμαι το μεσημέρι με τη δροσιά και το θρόϊσμα των δέντρων, να φορώ ζακέτα στον απογευματινό καφέ και να σκεπάζομαι με πικεδένια κουβέρτα τα βράδια.

Το Πήλιο είναι ο αγαπημένος μου καλοκαιρινός προορισμός βουνού. Είναι τόσο εύκολο να βρίσκεσαι στη θάλασσα και στο βουνό μέσα στην ίδια μέρα. Ιδιαίτερα τα χωριά του Ανατολικού Πηλίου έχουν πρόσβαση σε πολλές όμορφες παραλίες, ανοικτές στα κύματα του Αιγαίου. Όταν είναι απάνεμες είναι μαγικές. Όταν φυσά όμως βοριάς και λεβάντες σηκώνουν κύματα που δεν αστειεύονται. Συνήθως υπάρχουν ναυαγοσώστες που απαγορεύουν το κολύμπι όταν ο καιρός είναι ακατάλληλος. Μην ρισκάρετε τη ζωή σας άσκοπα. Όταν έχει κύμα, είναι πολύ διασκεδαστικά τα παιχνίδια στην παραλία (δείτε τα παιδιά μου στον Μυλοπόταμο, με κύμα).

Τα χωριά του Πηλίου έχουν αναπτύξει το καθένα, το δικό του ξεχωριστό τουριστικό προφίλ. Αλλιώς έχει αναπτυχθεί η πλευρά της Πορταριάς (βλέπει τον Βόλο), αλλιώς η πλευρά της Τσαγκαράδας (βλέπει Αιγαίο), αλλιώς η παραθαλάσσια ζώνη του Παγασητικού κι αλλιώς το νότιο Πήλιο (η μύτη). Η Τσαγκαράδα, από τα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πλουσιότερα χωριά του Πηλίου. Ο λόγος ήταν γιατί κάτοικοι της αναζήτησαν και βρήκαν καλύτερη τύχη στην Αίγυπτο και έστειλαν πίσω στη γενέτειρά τους χρήματα για να γίνουν έργα κοινής ωφελείας και οικοδομήματα, που έκαναν το χωριό να ξεχωρίσει από τα άλλα. Η Τσαγκαράδα αποτελείται από τέσσερεις συνοικίες, με μεγαλύτερες εκείνες της Αγίας Παρασκευής και των Ταξιαρχών.

Ο Χαμένος Μονόκερος βρίσκεται στη συνοικία της Αγίας Παρασκευής, μόλις περάσεις την πλατεία ακολουθώντας το καλντερίμι για τη Νανοπούλειο και Αχιλλοπούλειο σχολή. Η θέση του είναι απόλυτα προνομιακή. Δεν περνούν αυτοκίνητα από αυτό το σημείο. Το αυτοκίνητα φτάνουν μέχρι το πάρκινγκ της εκκλησίας. Αν ξέρατε πόση κίνηση έχει ο κεντρικός δρόμος το καλοκαίρι θα καταλαβαίνατε γιατί το αναφέρω σαν πρώτο πλεονέκτημα.

Ηρεμία, θρόϊσμα των φύλλων, χαμηλόφωνες συζητήσεις, παιδιά που παίζουν. Πανύψηλες καρυδιές -πιο ψηλές από το μονοόροφο κτίριο- προστατεύουν την πίσω πλευρά του ξενοδοχείου με σκιά, σαν τεράστιες πράσινες ομπρέλλες. Η μπροστινή πλευρά είναι κατάφυτη, με λεβάντα στα πεζούλια, γεράνια στις κρεμαστές ζαρντινιέρες, παχυίσκιωτη κληματαριά πάνω στη πέργκολα της αυλής και μια αναρριχώμενη μπιγκόνια να στολίζει με τα πορτοκαλί χωνάκια της τον πέτρινο τοίχο του κτιρίου. Ένα συντριβάνι συμπληρώνει με τον ήχο του τρεχούμενου νερού τον πίνακα.

Στην αυλή στρώνονται τραπέζια δυό φορές την ημέρα, κάθε μέρα τον Αύγουστο. Μια για το πρωϊνό σερβίρισμα και μια για το δείπνο. Ιδανική θέση για πρωϊνό, γιατί παρατηρείς όσα γίνονται στην πλατεία από απόσταση και παίρνεις το πρωϊνό σου σε ηρεμία, έστω κι αν τα τραπέζια δίπλα σου είναι γεμάτα. Είναι σαν να ηρεμεί το περιβάλλον τους ανθρώπους.

Είναι και η Claire και τα κορίτσια του service που κινούνται ήρεμα και μεταφέρουν με τους τεράστιους μπλε δίσκους, στρωμένους με λευκά κεντητά πετσετάκια, τις νοστιμιές του πρωϊνού, σερβίροντας γρήγορα και αποτελεσματικά και ρωτώντας αν όλα είναι καλά ή αν χρειάζεσαι κάτι παραπάνω. Οι άνθρωποι στον Μονόκερο νοιάζονται να περάσεις καλά.

Το τραπέζι του πρωϊνού μπορείτε να το δείτε στις φωτογραφίες. Blue china σερβίτσια, μαλακά μαξιλάρια στις σιδερένιες καρέκλες. Δεν στήνουν μπουφέ, σερβίρουν το κάθε τραπέζι με τη δική του παραγγελία.

Σταθερά τσάϊ ή καφές, φρέσκος χυμός πορτοκάλι, ψωμάκια, σπιτικές μαρμελάδες, γιαούρτι, δημητριακά και αυγά, με τους τρόπους που συνηθίζουν στα αγγλικά πρωϊνά : scrambled, μάτια ή ομελέτα με λουκάνικο, bacon ή καπνιστό σολομό και συνοδευτικά σωταρισμένα μανιτάρια και ψητή τομάτα. Κάθε μέρα αναρωτιέσαι τι συνδυασμό να διαλέξεις. Ένα καλό πρωϊνό είναι ό,τι χρειάζεσαι για να αντέξεις μια μέρα στη θάλασσα και να ξαναφάς κατά τις 8μμ το βραδυνό σου.

Το στρώσιμο των τραπεζιών για το δείπνο είναι άλλη μια έκπληξη. Δεν γνωρίζω κανένα άλλο μέρος στην Ελλάδα τόσο μποέμ. Οι κόκκινες βελούδινες καρέκλες βγαίνουν από την τραπεζαρία στη αυλή, κάθε βράδυ.

Ο κήπος γεμίζει μυστικές γωνιές, φωτίζεται με φαναράκια και όπως πέφτει το σκοτάδι ξεπροβάλλει στο σκηνικό το καταπληκτικά φωτισμένο κτίριο του ναού, ανάμεσα στα κλαδιά του χιλιόχρονου πλατάνου, που δεσπόζει στην πλατεία. Μαγικό σκηνικό. Αισθάνομαι τυχερή που έχω κρατήσει τόσο όμορφες στιγμές στη ψυχή μου.

Ο Χαμένος Μονόκερος είναι ένα μέρος που θα κράταγα μυστικό για πάντα. Όμως θέλω να συνεχίσει να υπάρχει για να μπορώ να ξαναπάω, γι’αυτό το μοιράζομαι με όσους μπορέσουν να καταλάβουν τη μοναδικότητά του.

Μερικά χιλιόμετρα μακριά είναι οι παραλίες του Μυλοποτάμου και της Νταμούχαρης. Κατεβαίνεις στη θάλασσα και μυρίζει καλοκαίρι, αντιηλιακό, παγωμένοι καφέδες, ταβέρνες στο κύμα. Ανεβαίνω πάντα με χαρά στο βουνό, λαχταρώντας το δροσερό δωμάτιο, το μισόκλειστο πατζούρι, το θρόϊσμα της καρυδιάς από το αεράκι. Καλοκαιρινός μεσημεριανός ύπνος με δροσιά, τι απόλαυση!

Το δικό μου επόμενο στον Χαμένο Μονόκερο είναι να διαλέγω ένα από τα βιβλία μαγειρικής της τεράστιας βιβλιοθήκης και να αποσύρομαι στον κήπο με τον απογευματινό καφέ ή με ένα τζιν με τόνικ – το τζιν με τόνικ εδώ σερβίρεται σε σκαλιστά ποτήρια.

Και το αμέσως επόμενο είναι να περιμένω απολαύσω ένα από τα καλομαγειρεμένα φαγητά του Χρήστου, στο πιο ρομαντικό εστιατόριο του Πηλίου.

Και το αμέσως επόμενο να απολαμβάνω τον ύπνο μου στα υπέροχα ψηλά κρεββάτια, ήρεμη και χαρούμενη, χωρίς ζέστη, ούτε κουνούπια.

Και όποτε θέλω, τα απογεύματα, να παίρνω το καλντερίμι και να συνεχίζω μετά το ερειπωμένο Ξενία, το μονοπάτι μέσα στη σκιερή ρεματιά, μαζεύοντας βατόμουρα και κυκλάμινα, μέχρι να φτάσω στην άλλη συνοικία, τους Ταξιάρχες, να πιω νερό από τη πηγή και να γυρίσω περισσότερο πεινασμένη για το βραδυνό μου. Αυτός είναι ο δικός μου καλοκαιρινός παράδεισος.

Μ’αυτό το άρθρο θέλω να ευχαριστήσω τον Χρήστο, chef του εστιατορίου και την Claire, σύζυγό του που έφτιαξαν αυτό το μέρος τόσο όμορφο, που διατηρούν σταθερή τόσο μοναδική εξυπηρέτηση και σέβονται κάθε πολύτιμη ημέρα διακοπών των φιλοξενούμενων τους.

Ο Χαμένος Μονόκερος έχει γεμίσει τη δική μου ζωή με όμορφες αναμνήσεις και αναβαθμίζει αμέσως την ποιότητα της ζωής μου όποτε καταφεύγω σ’αυτές. Αν σας αγγίζουν τα ίδια πράγματα με μένα, τότε είναι σίγουρο πως θα βρείτε μια γωνιά παραδείσου εκεί.

Αν επισκεφτείτε το ξενοδοχείο τον Σεπτέμβρη, σημειώστε πως στις 14 Σεπτεμβρίου διοργανώνεται συναυλία μουσικής δωματίου στον Χαμένο Μονόκερο, με βιολοντσέλο και πιάνο, στα πλαίσια του 12ου Φεστιβάλ Μουσικής Πηλίου που οργανώνει ο Δήμος Μουρεσίου.

Το ξενοδοχείο λειτουργεί από το Πάσχα μέχρι τέλος Οκτωβρίου. Το εστιατόριο ανοίγει κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή εκτός από τον Αύγουστο που λειτουργεί καθημερινά. Μπορείτε να φάτε στο εστιατόριο, χωρίς να μένετε στο ξενοδοχείο. Εστιατόρια με καλό παραδοσιακό φαγητό θα βρείτε πολλά στο Πήλιο. Εστιατόρια σε ρομαντική τοποθεσία έχω στο νου μου κάποια. Αυτό που κάνει τον Χαμένο Μονόκερο ξεχωριστό εστιατόριο δεν είναι μόνο το πολύ καλό φαγητό και η ρομαντική τοποθεσία. Είναι η ψυχή του. Μπαίνεις να φας και οι άνθρωποι νοιάζονται για σένα και στο δείχνουν. Στο δείχνουν γιατί έχουν βγάλει τις καλές τους καρέκλες έξω, έχουν στρώσει τα κοφτά λευκά τραπεζομάντηλα, έχουν βρει οργανικές ιδιαίτερες ποικιλίες τομάτας από γειτονικά περιβόλια για τη σαλάτα σου, σερβίρουν το φαγητό με ιεροτελεστία και κάνουν το βράδυ σου ξεχωριστό. Δεν ταϊζουν μόνο το σώμα σου. Ευχαριστιέται η ψυχή σου σε ένα τέτοιο εστιατόριο.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Χαμένου Μονόκερου. Ελπίζω να τίμησα και να σας αποκάλυψα τα μυστικά του.